Evrusvæðið á krossgötum

Skýrsla sem framkvæmdastjórn Evrópusambandsins fól Mario Draghi að gera um samkeppnishæfni Evrópu vitnar um þann djúpstæða vanda sem álfan stendur frammi fyrir í efnahagslegu tilliti. Þá hefur samruni hagkerfa álfunnar ekki skilað tilætluðum árangri.

Ragnar Árnason, prófessor emeritus í hagfræði við Háskóla Íslands, bendir á þetta en skýrsla Draghis var birt síðasta haust. Draghi er mikill áhrifamaður í ESB og efnahagsmálum bandalagsins en hann var seðlabankastjóri Ítalíu 2006 til 2011, seðlabankastjóri Evrópu 2011 til 2019 og forsætisráðherra Ítalíu 13. febrúar 2021 til 22. október 2022.

Alvarlegir veikleikar

„Enda þótt Draghi-skýrslan sé rituð frá sjónarhóli Evrópusambandsins af eindregnum stuðningsmanni sambandsins hefur hún að geyma staðfestingu á alvarlegum efnahagslegum veikleikum þess sem til þessa hafa ekki verið viðurkenndir á æðsta stjórnunarstigi ESB, þótt þeir hafi lengi blasað við í opinberum hagtölum. Af þessum sökum hefur skýrslan vakið mikla athygli og umtal,“ segir Ragnar.

Með skýrslunni staðfesti lykilmaður og leiðtogi í Evrópusambandinu að það sé að dragast efnahagslega aftur úr Bandaríkjunum og Kína og raunar flestum öðrum iðnvæddum löndum og að ef ekki verði gripið til róttækra ráðstafana muni það hafa alvarlegar afleiðingar fyrir aðildarríkin. Meðal annars muni þau verða fátækari, búa við minna öryggi og hafa minna um eigin framtíð að segja.

Skýrsla Mario Draghi um hagvaxtarvanda Evrópu hefur vakið athygli. AFP/Frederick Florin

Mun bitna á neyslu

Til að snúa þessari þróun við þurfi ESB-löndin, að áliti Draghis, að fjárfesta mjög verulega, jafnvel allt að 5% af vergri landsframleiðslu til viðbótar, í tæknigreinum og nýsköpun um alllanga framtíð. Þessi nýja fjárfesting, sem miðað við landsframleiðslu Íslands myndi vera yfir 200 milljarðar króna árlega, geti auðvitað ekki orðið nema á kostnað neyslu íbúa ESB.

Af viðbrögðum framkvæmdastjórnar ESB og forseta hennar, Ursulu von der Leyen, við kynningu skýrslunnar síðasta haust sé ekki annað að sjá en að hún sé þessu mati sammála.

Íbúar og aðildarríki ESB standi því frammi fyrir allt annarri sviðsmynd en lofað var fyrir þremur áratugum þegar stefnan á aukinn samruna með sameiginlegri mynt var mörkuð með Maastricht-sáttmálanum árið 1993.

Ítar­lega var fjallað um málið í ViðskiptaMogg­an­um.

• Blogga um frétt