Fólk segir mér gjarnan frá því að núna sé  það komið í  átak hvort sem það er matarátak, heilsuátak, hreyfingarátak eða  annað átak. Hafið þið einhvern tímann hugleitt hvað orðið átak felur í sér? Ég  tengi orðið átak við eitthvað sem er erfitt eða hálfgöra  baráttu. Við tölum t.d um  stríðsátök. Bara það að heyra svona neikvætt orð fær mig til að fara í  varnarstellingar  og virkar amk engan veginn sem hvetjandi á mig eða eitthvað sem vekur hjá mér  tilhlökkun. Ég tengi orðið átak líka við eitthvað sem er bara tímabundið, gengur  yfir en kemur svo jafnvel aftur þ.e meiri barátta seinna!! Er það það sem þú  vilt þegar kemur að þvi að hugsa um líkamann þinn. Líkamann sem vinnur fyrir  þig dag og nótt og hýsir huga þinn og sál.

Við þurfum öll að borða, sofa og fara á  klósettið og af því að líkaminn þvingar okkur til þess að þá gerum við það  ósjálfrátt. Líkaminn er ekki síður gerður til þess að við hreyfum hann og ekki  fyrir svo löngu þurftu bæði menn og konur að vera á fullri hreyfingu allan  daginn bara til þess af hafa ofan í sig og á. Forfeður okkar þurftu að róa  á miðin eða vinna erfið sveitastörf. Mæður voru heima og þurftu hugsa um  stór heimili, fáir áttu bíla og fólk gekk nánast allra sinna ferða. Möo daglegar athafnir fólu í sér  svo mikla hreyfingu að fólk þurfti ekki að hugsa um að fara í líkamsækt eða  hreyfa líkamann.

Ég myndi svo sannarlega ekki vilja skipta og  búa við þau lífskjör sem voru hér fyrir nokkrum áratugum en það sem fólk þá  hafði umfram okkur 2010 er að hreyfing var ósjálfráður hluti af lífinu og  mataræðið var miklu hreinna þó að það hafi ekki verið eins fjölbreytt. Í dag  keyrir flest fólk sinna leiða og mjög margir vinna kyrrsetuvinnu allan daginn.Við borðum líka endalaust rusl, unnin kolvetni, sykurdrykki og djúpsteiktan  mat.  Horfðu bara á fólk í kringum  þig og sjáðu hvernig er komið fyrir okkur en t.d  í UK eru 17% af 15 ára unglingum og 76% af 55 ára og eldri  skilgreindir sem of feitir (svo ég minnist ekki á alla sem eru of þungir) . Ég  efast um að ástandið á Íslandi sé betra og mér hreinlega bregður í hvert  skipti sem ég kem heim. Er það eitthvað skrítið að vandmál tengd ofþyngd  eins  léleg sjálfsmynd,orkuleysi,áunnin sykur sýki, vefjagigt, ofl eru orðin hluti af lífi mjög margs fólks í  stað þess að borða hreinni mat og stunda eðlilega hreyfingu  eins og við erum sköpuð fyrir.

Óháð þyngd þá þurfum við öll einhvern  veginn að fara að hætta að fara í átak hvort sem það er að hreyfa okkur meira eða borða á vandaðari hátt. Segja frekar ,,nú ætla ég að fara að hugsa  um mig" og tengja það við tilhlökkun og eitthvað jákvætt.  Gleymdu þessum öfgakenndu skorpum sem þú tekur þegar þú færð ógeð tvisvar á ári og reyndu frekar að hugsa meira um heildarmyndima og sjá það sem spennandi  viðfangsefni að geta liðið  vel dags daglega. Byrjaðu smátt, taktu örlítil skref í einu, fáðu stuðning, lestu  þig eins mikið til og þú getur og forðastu fólk sem letur þig. Ef ein leið  virkar ekki þá finnurðu bara aðra. Prófaðu margar leiðir og veldu það besta úr  hverri leið til að skapa þér þinn eigin farveg. Bara aldrei gefast upp og aldrei  tengja það að  hugsa um líkamann sem átak eða átök. Góða helgi og stórt knús til ykkar allra.