Yfirlýstur tilgangur stofnunar sameinaðs Landspítala árið 1999 var að bæta þjónustu og minnka útgjöld. Þar er flóknasta bráðaþjónusta og lækningar á Íslandi. Að auki er gangandi fólk læknað í öllum læknisfræðilegum sérgreinum. En það berast sífelldar fréttir af neyðarástandi, „fráflæðisvanda“, gangainnlögnum, biðlistum og teppu vegna manneklu og húsnæðisskorts. Vandamálið hefur bara versnað, sbr. um 90 rúm (17%, jafngildir um fjórum legudeildum) eru að staðaldri teppt af sjúklingum sem komast hvergi þótt meðferð sé lokið. Og heilbrigðisráðuneytið vill færa stofurekstur sérfræðilækna inn á göngudeildir LSH. Nýlegt dæmi taugalæknis sem hvorki fær starf á LSH né samning við sjúkratryggingar sýnir hvert stefnir.
Það virðist vera vilji íslenskra ráðamanna, hvar í flokk sem þeir skipa sér, að koma mestöllum sérhæfðum lækningum fyrir á einum risastórum vinnustað í Vatnsmýrinni því sjaldnast malda þeir í móinn. Er það sjúklingum fyrir bestu? Myndi þjónusta
...