Innlent | mbl | 13.2.2015 | 16:43 | Uppfært 18:56

Ólafur vísar málinu til Mannréttindadómstólsins

Ólafur Ólafsson. mbl.is/Ómar

Ólafur Ólafsson, sem var dæmdur í fjögurra og hálfs árs fangelsi í Al Thani-málinu í gær, hefur ákveðið að vísa málinu til Mannréttindadómstóls Evrópu í von um að dómurinn taki málið fyrir.

Þetta kemur fram í yfirlýsingu sem Ólafur hefur sent fjölmiðlum. Þar segist hann vera saklaus.

Allir sakborningarnir fjórir í Al Thani-málinu voru í gær sakfelldir fyrir Hæstarétti. Var Hreiðar Már Sigurðsson, fyrrverandi forstjóri Kaupþings, dæmdur í fimm og hálfs árs fangelsi, Sigurður Einarsson, fyrrverandi stjórnarformaður bankans, var dæmdur í fjögurra ára fangelsi, Ólafur, stjórnarformaður Samskipa og einn stærsti hluthafi bankans, var dæmdur í fjögurra og hálfs árs fangelsi og Magnús Guðmundsson, fyrrverandi forstjóri Kaupþings í Lúxemborg, sömuleiðis í fjögurra og hálfs árs fangelsi.

Hæstiréttur þyngdi fangelsisrefsingu Ólafs um eitt ár, en hann hlaut þriggja og hálfs árs dóm þegar Héraðsdómur Reykjavíkur kvað upp sinn dóm í málinu í desember 2013.

Rann kalt vatn milli skinns og hörunds

Yfirlýsing Ólafs er svohljóðandi:

„Niðurstaða Hæstaréttar í gær olli mér verulegum vonbrigðum og áfalli. Ég hef alltaf trúað því að ég yrði sýknaður af öllum liðum þeirrar ákæru sem mér var birt á sínum tíma, enda er ég saklaus af því sem á mig var borið.

Enginn er dómari í eigin sök og því leitaði ég eftir áliti frá sex virtum lögmönnum og fræðimönnum í fjórum Evrópulöndum vegna ákærunnar og dóms héraðsdóms. Álitin voru öll samhljóða um að ég hefði ekki gerst brotlegur við lög. Lagareglur um markaðsmisnotkun eru byggðar á evrópskum tilskipunum og eru reglur í einstökum löndum að mestu hinar sömu. Mér vitanlega eru refsingar sem þessar óþekktar í umræddum löndum.

Þrátt fyrir sakfellingu getur dómurinn ekki bent á nein haldbær sönnunargögn eða framburði vitna sem staðfest gætu efni ákærunnar. Gildishlaðnar og innistæðulausar ályktanir dómsins breyta þar engu um. Engu að síður kemst dómurinn að því að ég hafi gerst sekur um markaðsmisnotkun.

Hæstiréttur sýknaði mig hins vegar réttilega af ákæru um umboðssvik og snéri þar við dómi héraðsdóms.

Mér rann kalt vatn milli skinns og hörunds þegar ég las bók fyrrum hæstaréttardómara um síðustu jól. Í bókinni segir um dómsforsetann, Markús Sigurbjörnsson, á blaðsíðu 383 að hann sé „afar leikinn í að semja langa lögfræðitexta, þar sem endaskipti eru höfð á hlutum. Einfalt verður flókið og satt ósatt“. Ég neitaði að trúa þeim ásökunum sem þarna koma fram og í síðari skrifum höfundar. Við lestur þessa dóms fá orð höfundar allt aðra merkingu í mínum huga.

Embætti sérstaks saksóknara var meðal annars sett á laggirnar til að sefa reiði borgaranna í landinu, svo vitnað sé til frumvarps til laga um embættið. Ég held að einsdæmi sé að lagatexti sé rökstuddur með þessum hætti í vestrænu samfélagi. Ljóst er að dómurinn í gær fellur vel að þessum tilgangi en byggist ekki á atvikum málsins og gildandi lögum. Mín reynsla er sú að embætti sérstaks saksóknara virði í engu þá grundvallarskyldu við rannsókn sakamáls að gætt skuli hlutlægni og sannleikans leitað. Eflaust hefur þrýstingur frá stjórnmálamönnum og almenningi eftir þær raunir sem þjóðin gekk í gegnum árin eftir bankahrunið haft mikið að segja um nálgun embættisins.

Ég hugsa með hryllingi til þeirra fjölmörgu einstaklinga sem eru í blóma lífsins og bíða nú dóms vegna meintrar markaðsmisnotkunar ef Hæstiréttur sér ekki að sér og dæmir eftir lögum. Ég óska engum þess að þurfa að sæta meðferð af þessu tagi og því álagi sem fylgir fyrir einstaklinga og aðstandendur þeirra.

Íslenskt réttarkerfi hefur dæmt saklausa menn seka. Ég velti vöngum yfir því hvort réttarríki sé við lýði á Íslandi. Ég er sannfærður um að landsmenn vilja ekki búa í samfélagi þar sem réttaröryggi þeirra er ekki tryggt og mannréttindi ekki virt. Ég hef því ákveðið að vísa málinu til Mannréttindadómstóls Evrópu í von um að dómurinn taki málið fyrir, enda var við meðferð málsins brotið gegn grundvallarréttindum einstaklinga sem njóta verndar stjórnarskrárinnar og Mannréttindasáttmála Evrópu.“