Þórður Almar Björnsson, komst í hann krappan þegar trillubátur hans, Herkúles SH 147, sökk skammt utan Hellissands í Breiðafirði þann 19. maí. Björgunarbátur sem var um borð opnaðist ekki og var Þórður í sjónum án flotgalla í um fimmtán mínútur áður en honum var bjargað um borð í Ólaf Bjarnason SH 137. „Ég var búinn að vera á veiðum í brælu en svo kom blíða í einn og hálfan til tvo tíma. Ég náði að klára veiðiskammtinn en svo kom bölvuð bræla þegar ég var á leið til baka,“ segir Þórður.
Í framhaldinu náði hann að losa björgunarbátinn. „Ég kippti og kippti í fangalínuna en ekkert gerðist. Báturinn opnaðist ekki,“ segir Þórður.
Hafið var erfitt viðureignar og Þórður saup mikinn sjó. Hann reyndi að spyrna fótum í kassann til að toga og losa björgunarbátinn en allt kom fyrir ekki. „Því notaði ég kassann og reyndi að hanga á honum til þess að geta verið á floti,“ segir Þórður. „Ég reyndi að komast upp á kassann en ég er þyngri en kassinn og hann snérist bara þegar ég reyndi,“ segir Þórður. Hann segist hafa barist um í sjónum í um fimmtán mínútur áður en björg barst. „Ég var alveg búinn á því. Auðvitað var maður orðinn skelkaður, sérstaklega þar sem maður vissi að það var nokkuð langt í næsta bát. Ég reyndi að vera rólegur og hugsa um að halda mér á floti, maður ætti náttúrlega tvö börn heima og fleira í þeim dúr,“ segir hann. Þegar þeir tóku mig upp í Ólaf Bjarnason, þá var ég orðinn svo máttlaus að ég gat ekki staðið í fæturna og hrundi á dekkið,“ segir Þórður.
Hann segist vera afar þakklátur „strákunum“ á Ólafi Bjarnasyni. „Þeir pökkuðu mér inn í teppi og héldu mér vakandi,“ segir Þórður. Þegar í land var komið var hann skoðaður af lækni áður en hann fór heim til að hvíla sig. „Ég fékk mér að borða, fór í bað og svaf meira og minna í tvo daga,“ segir Þórður. Spurður segist Þórður ekki smeykur við sjóinn eftir þessa lífsreynslu. „Helst langar mig að komast á sjóinn sem fyrst,“ segir Þórður.