Skipta má þeim sem fremja fjöldamorð eins og þau sem framin voru í Noregi síðastliðinn föstudag í tvo hópa að sögn Gísla H. Guðjónssonar, réttarsálfræðings og prófessors við King's College í London.
Annars vegar þá sem vilja gera sjálfa sig að fórnarlömbum, drepa aðra og drepa síðan sig sjálfa eða láta lögreglu drepa sig. Gísli segir að það sem vaki fyrir slíkum einstaklingum sé yfirleitt það að þeir séu ósáttir við lífið og ósáttir við aðra. Þeir vilji hefna sín á öðrum og síðan deyja sjálfir.
„Svo eru það þeir sem skipa hinn hópinn sem líta á sig sem bjargvætti og vilja fá athygli. Þeir vilja ekki deyja. Þeir vilja lifa til þess að sjá árangurinn af því sem þeir gerðu,“ segir Gísli. Hann segir að Anders Behring Breivik, sem framdi voðaverkin í Noregi, falli inn í þennan hóp. Hann hafi ákveðin brengluð viðhorf um heiminn. Telji sig vera einhvers konar bjargvætt Evrópu gegn ógn sem stafi af múslimum og að norski Verkamannaflokkurinn hafi brugðist í þeim efnum.
„Það er ekki nóg að fá bara athygli heldur mikla athygli. Hann vildi greinilega gera sem mest, drepa sem flesta til þess að fá sem mesta athygli,“ segir Gísli. Þá snúist slík mál yfirleitt um ákveðin völd, þeir sem um ræðir geti ákveðið hverjir fái að lifa og hverjir skuli deyja.
Haft hefur verið eftir Breivik að hann hafi meðal annars verið búinn að reyna að vinna sjónarmiðum sínum fylgis innan stjórnmálahreyfingar, þá líklega átt við norska Framfaraflokkinn, en án árangurs. Gísli segir að gjarnan sé reynt að réttlæta og um leið afsaka slíkar gerðir með því að allt annað hafi verið fullreynt. Með því sé reynt að réttlæta gerðirnar bæði fyrir viðkomandi sjálfum og öðrum.
Hann segir að inn í þetta spili sjálfsupphafningin. Breivik trúi því að hann hafi verið að bjarga Evrópu og í því fái hann ákveðna umbun líkt og sjálfsmorðssprengjufólk sem trúir því að það fari til himna.