Pistlar:

Í miðjum sparnaðaraðgerðum undirritaðrar, þar sem öll útgjöld eru skrifuð samviskusamlega niður og engu eytt í rugl, var gamla skyndilega sest upp í sinn einkabíl og keyrði á 200 inn í Hafnarfjörð. Ferðin í Hafnarfjörð var nú alls ekki farin til að gera góð fatakaup eða til að stelast í lúgusjoppu... Nei, leiðin lá í skartgripaverslun þar sem undirrituð hafði fengið spurnir af því að þar starfaði demantadrottning sem gæti breytt vatni í vín...

Sjálfstæðar konur sem vita hvert þær eru að fara geta ekki beðið eftir því endalaust, allavega ekki ef þær eru í hrútsmerkinu, að þeim séu gefnir einhverjir hlussu-gimsteinar og fínirí. Það skapar bara vonda stemningu og gremju ef konur eru alltaf að bíða eftir að prinsinn á hvíta hestinum komi færandi hendi með eitthvert góss. Og vondu fréttirnar eru að konur verða alveg hryllilega leiðinlegar og óspennandi þegar þær eru í stöðugri skorthegðun. Tala nú ekki um þegar þeim finnast hinar guggurnar í kringum þær vera miklu betur trítaðar en þær sjálfar.

Það er líka farsælla að konur séu það sjálfstæðar að þær geti framfleytt sér sjálfar og staðið sjálfar undir eigin lífsstíl. Það er ekki ávísun á farsæld þegar konur treysta á að „karl“ skaffi þeim ákveðin lífsgæði. Í einstaka tilfellum heppnast það – ekki alltaf, því miður. Þótt undirrituð hafi vanið sig á að kaupa sjálf það sem hana langar í þá er mikilvægt að koma því á framfæri að hún fúlsar ekki við fíniríi og býst jafnvel við einhverju fíniríi á mánudaginn þegar sjálfshátíð hennar mun standa sem hæst.

Ferðin í Hafnarfjörð var svo sem engin skyndihugdetta. Þetta byrjaði allt síðasta sumar þegar við vinkonurnar vorum staddar erlendis í fríi. Þegar svona „first class“ guggur fá frí frá daglegum störfum og ná að slaka á fyrir allan peninginn þá gerast hlutirnir. Þessar tvær komust að því að hver kona þyrfti að eiga einn veglegan og fínan hring með gimsteini... Sem nota bene hefði ekkert með hjúskaparstöðu að gera.

Sem áhugakona um fallega skartgripi tók hjarta undirritaðrar vægt aukaslag þegar „first class“ vinkonan rétti fram höndina og sýndi nýjasta djásnið. Án þess að tala við kóng eða prest hafði hún látið búa til demantshring úr góssi sem hún átti heima hjá sér, látið stækka demantinn aðeins og bæta fíniríi við þannig að útkoman var ólýsanleg.

Auðvitað á maður ekki að fá hjartastopp yfir dauðum hlutum en það var eitthvað við hringinn sem kveikti bál í hjartanu. Líkt og undirrituð væri á leikskóla... þurfti hún náttúrlega líka að fá...

Það að vera búin að vera í öflugu sparnaðarátaki kom sér nú aldeilis vel og þegar gripurinn verður tilbúinn verður hægt að sperra sig. Það verður náttúrlega allt annað líf að drekka sítrónuvatnið á morgnana og borða soðnu ýsuna og hamsatólgina ef maður getur horft á eitthvað fallegt á meðan og ekki verra ef það er á fingri annarrar handar. Sælir eru einfaldir...