Myndlistarmaðurinn Steingrímur Gauti Ingólfsson opnar sína aðra einkasýningu sem nefnist Stund í sal íslenskrar grafíkur í Hafnarhúsinu á morgun, laugardag. Steingrímur Gauti segir verk sín ekki vera kyrr og þögul heldur ögra þau líðandi stund.
„Það er öðruvísi tími falinn í þessum verkum en tíminn úti á götu, inni í stofu, upp í rúmi, þar sem þú liggur með skjá á hreyfingu potandi í hann. Tíminn hér er tími málarans, tími áhorfandans, ekki snerta, bara horfa, tær tími, sem lifir okkur öll," er ritað um sýninguna í syningarskrá.
Steingrímur Gauti var tekinn í þriðju gráðu viðtal um málverkið, penslasápu og pizzuveislur með afa og ömmum.
Þú útskrifaðist árið 2015 frá myndlistardeild LHÍ, hvað hefur þú tekið þátt í mörgum sýningum eftir það?
„Ég útskrifaðist eftir langa og nokkuð erfiða skólagöngu. Langaði oft að hætta og fannst ég ekki eiga heima þarna. Mér fannst skólinn erfiður, átti í erfiðleikum með þunglyndi og var eiginlega oftast fullur bara. Tókst á einhvern ótrúlegan hátt að skríða í gegnum hann og er mjög stoltur af því. Eftir skólann fór ég í smá dvala og sýndi lítið sem ekkert, en var samt alltaf að vinna í myndlistinni. Síðastliðna mánuði hef ég verið heppinn og verður þetta í fjórða sinn sem ég sýni á frekar skömmum tíma.“
Hvers vegna valdir þú málverkið sem miðil?
„Það er góð spurning. Ég held ég hafi byrjað að mála vegna þess að mér fannst ég ekki nógu klár til þess að fást við konseptið og það sem var að gerast. Skildi það oft ekki. Ég var svo í skiptinámi í Berlín veturinn 2012-13 þar sem ég valdi málarabraut og fókuseraði eingöngu á málverkið og fékk einhvern innblástur sem ég fékk ekki í Listaháskólanum. Í dag finnst mér ég hafa valið erfiðasta miðilinn.“
Þú talar um að málverk þín ögri líðandi stund og standi ekki kyrr, getur þú útskýrt það betur?
„Það er mjög hátíðlega orðað, svona fræðilegt. Málverkið þarf ekkert að vera ögrandi í bókstaflegum skilningi til þess að ögra líðandi stund. Það er frekar að það ögri hversdagsleikanum. Þú hefur flöt til að vinna með og á honum gerast allskonar hlutir. Allskonar lög af pælingum og tíma sem ég býð upp á og svo kemur einhver og skoðar og upplifir einhvernveginn. Það er líklega stundin sem við náum saman.“
Málverkið var „úrskurðað dautt“ af einhverjum fyrir um áratug þegar allt snerist um konseptlist, lifir það góðu lífi núna?
„Málverkið í gamla daga var meira söguskráningartæki. Svo kom myndavélin og málarar urðu kannski frekar eins og skreytingamenn. Eru það kannski ennþá í dag að sumu leiti. Konseptlistin og minimalisminn lögðu minni áherslu á áþreifanleg form eins og skúlptúr og málverk og notuðu það meira sem tæki en miðil beint. Einbeittu sér kannski frekar að kjarna hlutanna. Málverkið varð kannski með þessu bara vænlegur kostur fyrir frístundalistamenn eða „sunnudagsmálara”. En svona gengur þetta bara - það þarf alltaf að fara í fýlu út í eitthvað og hafna því alveg og segja að þetta og hitt sé búið. En svo kemur það bara aftur seinna í næstu bylgju. Annars finnst mér eins og málverkið sé að koma mjög sterkt inn núna, margir krakkar í skólanum að vinna með það á einhvern hátt og svo eru Ransú og þeir komnir með alvöru málarabraut í Myndlistaskólanum í Reykjavík sem er rosa spennandi.“
Verkin eru gjarnan mjög föl eða þeas án sterkra lita, hvers vegna kýst þú að fjarlægast liti?
„Ég held að maður gangi bara í gegnum allskonar tímabil. Einu sinni gerði ég rosa brjáluð verk, algjörar litasprengjur. Ég held ég sé bara orðinn eitthvað rólegri. Ég hef mikinn áhuga á einfaldleikanum en er samt alls ekki neitt minimalískur. Hugsa mikið um smáatriðin og alla „núansa“ í verkunum. Atriðin sem gera málverk að málverki.“
Hvaða listamaður lifandi og/eða dauður hefur haft mest áhrif á þig?
„Ég er hálfgerður málaranörd og er mikið ofan í bókum alltaf. Mér finnst gott að skoða söguna, eftirstríðsmálarana helst. Allir mjög litaðir af rústum og skemmdum og mikið af groddaralegu eitthvað. Mér finnst það skemmtilegt. Abstraktið og nýja málverkið. Hef líka verið að grúska í landslagsmálverkum svona abstrakt-landslagi eins og Kjarval og Per Kirkeby. Mér finnst líka götulist mjög flott, þá helst svona krot - „Siggi var hér“ og svoleiðis. Svo eru margir flottir íslenskir málarar. Annars eru náttúran og tíminn bestu listamennirnir.“
Hvers gætir þú aldrei verið án?
„Ég held maður gæti lært að vera án alls. Nema kannski penslasápu, hún er mikilvæg í mínu lífi.“
Ef þú mættir bjóða þremur gestum í máltíð heima hjá þér lifandi eða dauðum hverjir myndu það vera og hvað væri í matinn?
„Ætli ég myndi ekki bjóða ömmum mínum báðum og afa í pítsu. Ég geri mjög góðar pítsur og sakna þeirra mikið.“
Uppáhaldsstaðurinn þinn á Íslandi?
„Vesturbæjarlaug.“
Bókin sem hefur haft mest áhrif á líf þitt?
„Þær eru býsna margar. Sú sem ég hef lesið hvað oftast er Birtíngur í þýðingu Laxness og hef m.a. gefið hana nokkrum sinnum í gjafir. Finnst að allir ættu að kunna hana. Svo les ég sjálfshjálparbækur og heimspeki af því mig langar að verða góður kall. Bókin sem situr samt mest í mér núna er Líf án áfengis.“
Hvað veldur þér andvökunóttum?
„Ég er ekki mikið andvaka lengur. Ef maður er nógu aktívur á daginn þá er maður þreyttur á kvöldin og sofnar. Það er gott.“
Hvað gerir þú þegar þu ert ekki að mála í stúdíóinu þínu?
„Eins og flestir myndlistamenn þarf ég að vinna aðra vinnu til þess að framfleyta mér. Er samt mjög heppinn með vinnu og hef mikinn frítíma til þess að sinna myndlistinni. Annars eigum við konan mín von á okkar fyrsta barni og erum mikið að pæla í því þessa dagana. Svo var ég líka að setja niður tómata og þarf að hugsa um þá. Nóg að gera.“
Getur þú sagt okkur meira frá sýningunni sem opnar á laugardaginn?
„Á sýningunni á laugardaginn verða nokkur nýleg verk og önnur sem eru varla þornuð. Ég fékk mjög lítinn tíma til þess að undirbúa mig en mér finnst það alveg frekar áhugavert. Fæ minni tíma með þeim til þess að ritskoða. Stundum fer ég að vinna í verki sem er kannski orðið nokkuð gott og skemmi það bara. Það gerist eiginlega frekar oft. Verkin eru eiginlega unnin öll á sama tíma svo það smitast mikið á milli þeirra, án þess að þau myndi beint seríu. Þau fjalla í rauninni bara um hversdagsleikann og það sem er að gerast í kringum mig og almennt í lífinu. Ég skrifa og krafsa í blauta málninguna hugleiðingar og hugmyndir sem koma og mála kannski yfir aftur. Þannig byggi ég verkið upp í lögum þangað til það getur ekki meir. Þetta er svona samtal milli mín og málverksins.“
Stund opnar í Sal íslenskrar grafíkur í Hafnarhúsinu laugardaginn 11.febrúar kl. 15 og stendur svo yfir þar til 26. febrúar.