Runólfur B. Aðalbjörnsson fæddist að Hvammi í Langadal 19. mars 1934. Hann lést á Sjúkrahúsinu á Blönduósi 12. febrúar 2016.

Foreldrar hans voru hjónin Björg Rannveig Runólfsdóttir, f. 3. júní 1892 í Hólmi í Landbroti, d. 10. apríl 1977, og Hólmgeir Aðalbjörn Sigfússon, f. 25. júlí 1898 í Hléskógum í Höfðahverfi, S. Þing., d. 1. janúar 1967.

Systkini Runólfs eru Gerður Aðalbjörnsdóttir húsfreyja í Hólabæ í Langadal, f. 6. október 1932, d. 12. júlí 2007, og samfeðra Jóhann Viðar Þór Aðalbjörnsson á Blönduósi, f. 4. mars 1942.

Hinn 11. apríl 1957 giftist Runólfur eftirlifandi konu sinni, Sigurbjörgu Hafsteinsdóttur frá Njálsstöðum, f. 1. nóvember 1931. Foreldrar hennar voru Soffía Sigurðardóttir húsfreyja, f. 22. apríl 1908, d. 24. október 2002, og Hafsteinn Jónasson bóndi, f. 5. nóvember 1901, d. 11. júní 1975.

Börn Runólfs og Sigurbjargar eru: 1) Hafsteinn Aðalbjörn, f. 21. október 1957, starfsmaður á Grundartanga. Maki Sigrún Dúna Karlsdóttir, starfsmaður á Grundartanga. Hann á eina dóttur og Dúna tvo syni. 2) Rannveig, f. 10. desember 1958, bóndi í Hvammi. Maki Gauti Jónsson bóndi. Eiga þau fjögur börn. 3) Njáll, f. 28. mars 1962, starfsmaður í Léttitækni á Blönduósi. Maki Ásta Þórisdóttir þroskaþjálfi. Eignuðust þau fimm börn, tvö létust eftir fæðingu. 4) Bjarni, f. 28. nóvember 1963, húsgagnasmiður í Reykjavík. Maki Auður Elfa Hauksdóttir, vinnur á leikskóla í Reykjavík. Eiga þau fimm börn. 5) Svala, f. 24. júní 1967, héraðsskjalavörður A-Hún. Maki Benedikt Blöndal Lárusson tónlistarkennari. Eiga eitt barn en áður átti hún tvö börn og Benedikt þrjú.

Runólfur ólst upp í Hvammi í Langadal og tók snemma við búskap og var bóndi þar til hann flutti ásamt konu sinni til Blönduóss 1983. Þá vann hann í Mjólkurstöð Húnvetninga og líka við afleysingar á mjólkurbíl. Einnig vann hann við skólaakstur á vetrum og keyrði rútu um hálendið með ferðafólk á sumrin.

Söngur og tónlist var hans hjartans mál og spilaði hann á trommur í hljómsveit á yngri árum. Hann var í kirkjukór Holtastaðakirkju og Blönduósskirkju til fjölda ára svo og í Karlakór Bólstaðarhlíðarhrepps í meira en hálfa öld. Hann starfaði í ungmennafélagi og ungmennasambandinu, lék í leikritum, bæði með karlakórnum og Leikfélagi Blönduóss.

Útför Runólfs fer fram frá Blönduósskirkju í dag, 27. febrúar 2016, klukkan 14.

Elsku pabbi minn, nú ertu farinn og ég sem ætlaði að segja þér svo margt, hvernig mér gengi í náminu og hvað ég væri að gera, því þú sýndir alltaf áhuga og það var ætíð hægt að treysta því að þú segðir það sem þér fannst. Þú varst alltaf svo hreinn og beinn í svörum. Það var alltaf ásetningurinn hjá mér þegar ég kom í heimsókn, að segja þér frá öllu því skoplega sem gerðist í lífi mínu bara til að heyra þig hlæja, en þá leið mér vel og ég vissi að þér leið líka betur. Því að hláturinn hefur ætíð verið okkar beggja vörn gegn heiminum. Nú veit ég að þér líður vel og bíður eftir okkur hinum, ég mun passa mömmu fyrir þig.

Kveð ég þig nú með ljóðinu sem minnir mig á þig.

Þú Langi-Langidalur,

þú ljúfa sveitin mín.

Þú fríði fjallasalur,

mig fýsir oft til þín.

Þar Blanda bakka fyllir,

í blíðri aftanró.

Og sumarsólin gyllir,

þar sérhvern lund og mó.

Á þínum grænum grundum,

ég gekk mín fyrstu spor.

Í þínum faðmi fundum,

hið frjálsa æskuvor.

Og hér var glatt á hjalla,

þann heim ég muna skal.

Það tengir okkur alla,

sem áttum þennan dal.

Ég kem er kvölda tekur,

og kyndi ástarbál.

Því vorhugurinn vekur,

vor duldu hjartans mál.

Ég læðist létt um dalinn,

og læt ei heyrast hljóð.

Því framtíð mín er falin,

á forlaganna slóð.

(F.Hansen/A. Árnadóttir)

Þín dóttir

Svala.

Nú er komið að leiðarlokum, elsku afi minn. Nú er ég búin að hafa tvær vikur til að venjast þeirri hugsun að þú sért farinn og ég geti ekki fengið þitt hlýja og yndislega faðmlag aftur. Erfið er þessi hugsun. Lítil stúlkuhönd í hlýjan lófa heyrir sögunni til. Nú sit ég og hugsa um allar okkar góðu minningar og alla þolinmæðina sem þú hafðir með stúlkuskottinu þínu. Við gátum verið saman í bílskúrnum svo klukkustundum skipti og ekkert var ósvaranlegt sem ég spurði þig að. Hvort sem um var að ræða hvað þú værir að gera í bílunum þínum eða hvernig ég ætti að pússa náttborðið. Ég brosi hringinn bara við tilhugsunina um það þegar við fórum heilt sumar í sveitirnar á mjólkurbílnum. Ekki var neitt vandamál að taka litlu skottuna með sér á hvern bæinn á fætur á öðrum til að ná í mjólkina og lyfta undir rassinn til að leyfa mér að taka mjólkursýni úr hverjum mjólkurtanki. Þetta er mér svo mikilvægt, elsku afi minn, hvað þú varst alltaf tilbúinn að gera allt fyrir mig. Hvort sem var að draga úr mér tönn eða kenna mér að fitja upp á prjóna. Ekkert var of erfitt verkefni fyrir þig þegar kom að því að gera allt sem þú gætir fyrir litlu prinsessuna þína. Elsku besti afi minn, það sem ég á eftir að sakna þess að heyra þig hlæja þessum innilega hlátri þínum þegar ég sagði eitthvað asnalegt og fyndið. Hver á að hlýja mér á köldum fingrum núna.

Hvíldu í friði, elsku afi minn, og við sjáumst aftur þegar minn tími kemur.

Elska þig að eilífu. Afastelpan þín,

Nína.

„Sæll granni,“ sagði hann Olli alltaf þegar við hittumst, enda vorum við nágrannar á Mýrarbrautinni á Blönduósi. Oftar en ekki þegar við hittumst ræddum við um karlakórinn, lagaval, komandi tónleika og uppákomur ef einhverjar voru. Runólfur, eða Olli eins og hann var kallaður, hafði verið í kórnum í yfir 50 ár og var orðinn heiðursfélagi kórsins þegar hann hætti fyrir ekki svo margt löngu. Hann mundi tímana tvenna, strauma og stefnur, og lagaði sig að þeim öllum. Olli var mikill karlakórsmaður og ekki síst dyggur stuðningsmaður kórsins. Eftirminnilegt er pakkauppboð sem haldið var á árshátíð karlakórsins fyrir ekki svo löngu. Þar var nú veskið opnað. Nú síðustu ár var heilsan ekki upp á sitt besta og svo fór sem fór enda hafði Elli kerling færst yfir og tekið völdin. Við kórfélagar Olla ætlum að kveðja hann með söng við útför hans og þakka honum þar fyrir áralanga samfylgd.

Ég skal vaka í nótt, meðan svanirnir sofa,

meðan sólargeislar fela sig bláfjöllin við.

Yfir dalnum er hljótt og nú dimmir í kofa.

Inn í draumheima svíf þú hinn ljúfasta frið.

Létt um vorgróna hlíð sveipast þokubönd þýð.

Yfir þögulum skógi er næturró blíð.

Ég skal vaka í nótt, meðan húmið er hljótt.

Ég skal halda um þig vörð, meðan sefur þú rótt.

(Jónas Tryggvason)

Með kveðju frá Karlakór Bólstaðarhlíðarhrepps,

Höskuldur Birkir Erlingsson, formaður.

Einn af mínum bestu vinum og söngbróðir um áratugaskeið er nú farinn yfir móðuna miklu. Olli í Hvammi, eins og hann var jafnan nefndur meðal vina, var fæddur og uppalinn í Hvammi í Langadal og bjó þar góðu búi ásamt Sillu konu sinni. Þau létu búið í hendur dóttur sinni og tengdasyni og fluttu til Blönduóss 1983. Eftir það stundaði Olli mikið akstur, var skólabílstjóri, stundaði rútuakstur um skeið og var mjólkurbílstjóri hjá Mjólkursamlagi Húnvetninga.

Kynni okkar Olla hófust gegnum kórastarf. Hann var einn af þeim sem lengst hafa starfað með Karlakór Bólstaðarhlíðarhrepps og formaður kórsins um skeið. Mér telst svo til að saman höfum við sungið í fjórum kórum. Alls staðar þar sem Olli var mættur var húmor og glettni allsráðandi, sem var honum mjög eðlislæg. Hann var einstaklega góður félagi og ég veit að ég mæli fyrir munn okkar allra félaga í Karlakór Bólstaðarhlíðarhrepps að við söknum hans mjög. Nánast var þó starf okkar félaganna í kór Blönduóskirkju, þar sem við sungum saman bassann frá því er ég flutti til Blönduós fyrir um tuttugu árum.

Ég tel að starf kirkjukóra sé stórlega vanmetið. Þetta fólk leggur á sig mikla vinnu við æfingar bæði fyrir messu og aðrar kirkjuathafnir. Í mörgum tilfellum er þetta algert sjálfboðastarf. Olli vinur minn var frábær fulltrúi þessa hóps, kórafólks sem lætur sig aldrei vanta þegar kirkjan kallar. Olli var gagnrýninn á söng og vildi að menn syngju rétt. Hann gat verið stríðinn og skemmtilega þrár. Hafði ákveðnar skoðanir, sem hann lét ekki auðveldlega af. Olli var mjög fjölhæfur og mikil hagleikni í blóð borin, og hafði það úr báðum ættum. Móðir hans Björg Runólfsdóttir var systir völundarins Bjarna í Hólmi. Olli dundaði mikið í bílskúrnum á Sunnubraut 1, sem hann kallaði athvarfið sitt. Fyrir fáum árum tók hann sig til og innréttaði gamla rútu sem hann átti og gerði að húsbíl. Var það verk allt listavel unnið.

Hjónaband Sillu og Olla var einstaklega gott. Silla hefur strítt við erfiðan taugasjúkdóm um langt skeið. Olli annaðist hana lengi vel einn heima en þegar heilsa hans sjálfs tók að bila fluttu þau bæði uppá héraðshælið. Heilsu Olla hrakaði mjög á síðasta ári. Og nú er hann allur. Kórarnir sem hann starfaði lengst með sakna vinar og góðs félaga. Guð blessi minningu hans. Ég flyt Sillu og afkomendum innilegar samúðarkveðjur.

Sigurjón Guðmundsson.

Æskuárin, mótunarárin, setja mark á ævina alla. Þau borgarbörn fyrir 60 árum sem áttu þess kost að dvelja á sumrin í sveit hjá góðu fólki voru gæfusöm að njóta þroskandi og yndislegrar lífsreynslu og uppeldis í skauti náttúrunnar. Svo sterk tilfinningabönd gátu myndast að sveitin varð í huganum að ígildi átthaga og sveitafólkið jafn nákomið og fjölskyldan.

Það var mikil gæfa að fá að vera fimm ljúf, löng sumur í „nóttlausri voraldarveröld“ að Hvammi í Langadal og svo djúp lífreynsla fyrir ungan borgardreng að taka þátt í og kynnast lífsbaráttu fólksins í fjölskrúðugri flóru mannlífsins í dalnum að hann fann sig knúinn til að skila henni frá sér í bókarformi síðar á ævinni, þakka fyrir sig eins og vert væri og gefa öðrum að drekka af þeim brunni sem hann hafði fengið að ausa af hjá ömmusystur sinni, Björgu Runólfsdóttir, einstæðri móður sem bjó í Hvammi ásamt tveimur börnum sínum, Runólfi og Gerði. Fáir hafa gefið mér jafn mikið og hún og verið jafn miklir áhrifavaldar. Hugsjónakona, barmafull af kærleika, sem m.a. birtist í því að hún tók að sér fjóra niðursetninga, allt konur, sem kjör þeirrar tíðar höfðu leikið grátt. „Athvarf umrenningsins, inntak hjálpræðisins, líkn frá kyni til kyns.“

Fólkið á bænum þurfti að hafa fyrir lífinu. Gerður giftist í burtu þriðja sumarið sem ég var þar, en Olli var mér sem bróðir öll sumrin sem ég var í Hvammi, einn minn allra nánasti og kærasti vinur allt til dauðadags. Eftir að hann kvæntist Sigurbjörgu Hafsteinsdóttur og eignaðist fjölskyldu með henni var það fyrir mig líkt og skylda pílagríms að koma eins oft við í Hvammi og mögulegt var, helst oft á ári.

Olli bar nafn afa síns, hins líknandi öðlings og smáskammtalæknis í Hólmi í Landbroti, og var ótrúlega líkur afa sínum, ekki aðeins í útliti, heldur einnig hvað snerti þær eigindir afa síns og Bjarna, móðurbróður síns, að hneigjast til annarra viðfangsefna en búskapar. Bjarni var landsfrægur brautryðjandi og snillingur, reisti meira en hundrað vatnsaflsvirkjanir á stuttri ævi sinni, með aðeins stuttan barnaskólalærdóm að baki.

Þegar Olli og Silla tóku við Hvammi af Björgu var ráðist í að ræsa landið fram og stórbæta, enda um vildarjörð að ræða sem hafði beðið eins og prinsessa í álögum eftir því að stórhuga ungt fólk veifaði töfrasprota tækninnar. Þá kom sér vel hvílíkur skörungur nýja húsfreyjan var. En véltæknin lokkaði og þegar næsta kynslóð tók við jörðinni lá leiðin hjónanna í Hvammi niður á Blönduós, þar sem þau bjuggu eftir það og vélar og bílar urðu svipuð undirstaða og bústofninn hafði verið í framfrá.

Systkinin Olli og Dedda voru tónelsk eins og faðir þeirra, hún organisti og hann spilaði á nikku og söng í kór. Með fráfalli Olla er horfið á braut allt fólkið sem búsett var í Hvammi á árunum 1950-54, árunum sem gerðu lífið á bænum að óviðjafnanlegu ævintýri og upplifun á morgni lífs ungs drengs úr Reykjavík, sem varð aldrei samur maður eftir það. Lýtur hrærður höfði í þökk og sendir samúðarkveðjur til þeirra sem nú syrgja góðan dreng.

Ómar Ragnarsson.