Enn um steinaldarborgina Reykjavík

Morgunblaðið birti þann 18. mars sl. ítarlega ádeilu mína á borgarstjórn fyrir hrikalegt ástand gatna borgarinnar, ranga hönnun samgöngukerfisins og fleira undir yfirskriftinni „Steinaldarborgin Reykjavík“. Fleiri gagnrýndu borgina um svipað leyti fyrir svipaðar sakir. Hvorugur fyrirsvarsmanna þessara mála, borgarstjórinn eða formaður umhverfis- og skipulagsráðs, hafa fram að þessu haft manndóm til að svara gagnrýni minni. Hins vegar birtist í blaðinu þann 26. mars sl. grein eftir Halldór Torfason, framkvæmdastjóra Malbikunarstöðvarinnar Höfða hf., sem virðist hafa verið ætlað að svara framkominni gagnrýni. Borgin átti síðast þegar ég vissi 70% í þessari malbikunarstöð og Aflvaki ehf. 30%, en borgin var einnig talin eiga hlut í Aflvaka ehf. Þriggja manna stjórn malbikunarstöðvarinnar var jafnan skipuð borgarfulltrúum. Samkeppni verktaka í útboðum borgarinnar varðandi malbikun kann að vera keppinautum Malbikunarstöðvarinnar Höfða hf. erfið, ef eignarhaldið er enn svona. Vegna þessara nánu tengsla svo og vegna þagnar fyrrnefndra fyrirsvarsmanna borgarinnar tel ég fullvíst að annar hvor þeirra hafi falið Halldóri Torfasyni að rita svargrein í sinn stað, svo að þeir sjálfir þyrftu ekki opinberlega að óhreinka pólitíska ásýnd sína og axla ábyrgð á gjörðum sínum og athafnaleysi. Þessi greiðasemi greinarhöfundar við borgaryfirvöld verður eflaust endurgoldin síðar, sbr. máltækið: „Æ sér gjöf til gjalda.“Höfundur lýsir því í upphafi greinarinnar, að gagnrýnendur hafi verið fullyrðingasamir og staðhæfingum þeirra hafi ekki fylgt rökstuðningur. Höfundur skreytir fyrirtæki sitt með stjórnunarstöðlunum ISO 9001 ogISO 14001 og segir jafnframt að framleiðsluvörur fyrirtækis síns séu CE-vottaðar. Ekkert af þessu sjálfshóli höfundar kemur í raun grein minni við, enda hlýtur það fyrst og síðast vera ákvörðun veghaldarans, Reykjavíkurborgar, hvaða gæðakröfur eru settar við gerð og viðhald gatna, ss. hvernig undirbygging er og hversu hart steinefni sé notað í blöndun malbiks, þ.e. hvort tjaldað skuli til einnar nætur eða fleiri. Áskilnaður um að nota bæri grjótmulning úr harðara bergi en hér á landi finnst yki vitaskuld á kostnaðinn og tilboð verktaka yrðu þá eðlilega hærri. Það er því alfarið á ábyrgð borgarinnar að gatnakerfið skuli vera orðið handónýtt. Þá hef ég spurnir af því, að borgin hafi um árabil látið í sparnaðarskyni leggja út mjög þunnt malbik á göturnar, sem vitaskuld bitnar á endingunni. Heyrst hefur líka að þunna malbikið skapi vandamál þegar kemur að heilfræsingu gatna með stórvirkum vélum leigðum að utan. Nú sjást víða merkingar á götunum umhverfis hinar fjölmörgu holur. Merkingarnar sýna að borgin hyggst enn ráðast í stagbætingu ónýtra gatna fremur en að leggja yfir þær nýtt malbik. Vænta má þess að borgin láti enn um sinn nota við holuviðgerðir löngu úreltar aðferðir sem endast í 1–2 ár í stað þess að fá til þess verktaka sem beitir nokkru dýrari aðferðum, t.d. svokallaðri geislameðferð sem notuð hefur verið í Bandaríkjunum í áratugi, eða láti þétta samskeytin með heitum tjörutaumi, eins og víða er gert á norðlægum slóðum. Fyrir utan fráleitt gatnaviðhald, hefur borgin boðað að götur skuli ekki lengur þvegnar. Með því sparist 3,5 m.kr.

Einnig hefur heyrst af sparnaðarúrræðum borgarinnnar gagnvart börnum á skyldunámsaldri sem nauðsynlega þurfa aukinn stuðning í námi. Þessi ömurlegu sparnaðarúrræði leiða væntanlega með öðru til þess að borgin getur staðið undir kostnaði við fráleit áform sín um þrengingu Grensásvegar, sem kosta munu um 170 m,kr. eða meira. Á meðfylgjandi ljósmynd tekinni 4. maí 2016 á Réttarholtsvegi má sjá tvo málaða hringi og er hringurinn fjær utan um örlitla holu á löngum ónýtum samskeytum sem eru orðin galopin. Þarna er u.þ.b. 1–2ja ára gömul malbiksbót orðin gjörónýt, þar sem ekki hefur verið gengið rétt frá henni.