Katrín Sæmundsdóttir

Í dag eru kaflaskil í lífi fjölskyldunnar okkar þegar við kveðjum elsku ömmu Kötu í hinsta sinn. Amma kvaddi okkur á afmælisdegi sínum, 1. júní síðastliðinn, þá 99 ára gömul. Hún er án efa ein af mínum stærstu fyrirmyndum og sú sem hefur sýnt mér einna best hvers konar manneskju ég vil geyma.

Amma var dugleg og iðin kona. Sem ung kona hóf hún félagsbúskap í Stóru-Mörk ásamt Einari, bróður sínum, en þau deildu jörðinni með Árna, bróður þeirra, og Lilju, konu hans. Amma fæddist í Stóru-Mörk og var þar sín uppvaxtarár og fram á fullorðinsaldur. Eftir að amma hætti vinnu var hún ávallt með einhver verkefni og sat ekki auðum höndum, hún var mikil handavinnukona og prjónaði eins lengi og hún hafði sjón til. Takk, amma mín, fyrir að kenna mér vinnusemi.

Það skipti ömmu alltaf máli að geta hugsað um sig sjálf. Hún keyrði aldrei bíl sjálf en þess í stað fór hún mikið um gangandi. Hún var sjálfri sér næg og ætlaðist aldrei til neins af öðrum en var alltaf reiðubúin að koma öðrum til hjálpar. Takk, amma, fyrir að kenna mér að vera sjálfstæð kona.

Á sínum efri árum fór amma nokkrar utanlandsferðir, bæði með Hrafnhildi, dóttur sinni, og með eldri borgurum. Þó að hún hafi alltaf verið heimakær var hún heldur ekki hrædd við að stíga út fyrir þægindarammann og lét fátt stoppa sig í að njóta lífsins. Þakka þér, amma mín, fyrir að kenna mér að næra ævintýraþrána og setja mér ekki takmörk.

Hún var mjög tengd fjölskyldunni sinni, börnum, barnabörnum og langömmubörnum, hún hélt alltaf góðu sambandi við systkin sín og frændfólk og lét sér annt um fólkið í lífi sínu. Ég á ófáar minningar með ömmu bæði á Hvolsvelli og í Garðabænum, hún hafði gaman af því að hafa okkur barnabörnin hjá sér og var alltaf tilbúin að gefa okkur tíma sinn og leyfa okkur að gista hjá sér eða koma til að hugsa um okkur og eyða með okkur tíma. Þrátt fyrir háan aldur var hugurinn alltaf skýr og mundi hún alltaf afmælisdaga allra þeirra sem henni voru kærir. Takk, amma, fyrir að sýna mér að tíminn er það dýrmætasta sem ég get gefið fjölskyldunni minni.

Ég gæti skrifað langan pistil um alla þá eiginleika sem ég dáðist að við hana ömmu mína, við fjölskyldan erum lánsöm að hafa átt hana að. Hún skilur eftir sig stórt skarð og á þessum tímamótum lít ég yfir farinn veg, ylja mér við minningarnar og fyllist þakklæti yfir að hafa haft hana í lífi mínu.