Lúðvík Lúðvíksson

Við okkur blasti hvít jörð þegar við vöknuðum snemma morguns í Mývatnssveitinni í byrjun júní seint á síðustu öld. Það var eins og norðanáttin hefði gefið náttúrunni á kjaftinn því hvorki heyrðist í fugli né flugu. Þau fáu blóm sem höfðu haft hugrekki til að springa út lutu höfði og biðu betri tíma. Það hafði kyngt svo niður í Víkurskarðinu að það var orðið kolófært. Hvernig áttum við að komast heim. Þetta var síðasti dagurinn í veiðiferðinni og við áttum frábært veiðisvæði, það var ekki hægt að sleppa því. Pabbi hans Lúlla, sem réði för, stakk upp á því að við myndum stytta okkur leið á svæðið með því að vaða Brotaflóann. Við Lúlli vorum ungir.
Þegar við nálguðumst Brotaflóann, áttuðum við Lúlli okkur á því að þetta var enginn venjulegur flói. Áin kom öskrandi á harðaspretti og breiddi svo úr sér og gerði sig mikla. Flóinn var ófær í minningunni og það var greinilegt að hann var straumþungur á köflum því straumrastirnar voru vel sjáanlegar. Þær fáu endur sem höfðu treyst sér út á ána skoppuðu eins og korktappar á yfirborðinu, stjórnlausar. Ekki bætti úr skák að norðangarrinn hafði blásið lífi í risavaxnar brimöldur sem dönsuðu tryllingslega um allan flóann og mér fannst eins og þær væru að kalla á okkur, ögra okkur til að vaða út í. Mér fannst óvissan of mikil, áhætta, en Lúlli stappaði í mig stálinu. Við sigum ofaní seigt jökulkalt vatnið og byrjuðum að vaða. Sem einn maður, hendur yfir axlir hins. Stóðum saman. Áin lét okkur finna fyrir því, hún ólmaðist og hamaðist við að sökkva okkur. Mér leist ekki á blikuna og ég viðurkenni alveg að ég var hræddur og þá varð mér litið á Lúlla. Hann var skælbrosandi, áhyggjulaus. Sama brosið og ég hafði séð svo oft áður, sama brosið og hafði mætt mér þegar við hittumst í fyrsta skipti á fluguhnýtingarnámskeiði í Seljaskóla. Sama brosið og í síðasta skipti sem við hittumst.
Ég hugsaði með mér, er hann svona fífldjarfur eða er hann svona hugrakkur. Við komumst svo að lokum yfir ána og byrjuðum að veiða. Hann var vanafastur og notaði sökktaum og yfirleitt sömu fluguna. Gulrössu. En hann var líka iðinn, vinnusamur og hugmyndaríkur. Og þrjóskari en andskotinn. Það skilaði honum góðum árangri og hann veiddi marga fiska.
Nú í seinni tíð hef ég oft hugsað til þessarar veiðiferðar. Með dýpri þroska og reynslu hef ég áttað mig á því að í þessari ferð birtust margir af hans helstu mannkostum. Hugrekki, jákvæðni, þrautseigja, vinnusemi, hugmyndauðgi, trygglyndi. Eina stílbrotið var að stytta sér leið yfir ána. Í lífinu valdi hann aldrei þá leið þó hann hefði átt þess kost. Og í dag veit ég það fyrir víst að hann var ekki fífldjarfur.
Eftir veiðiferðina tók lífið við. Sólin brosti til okkar. Allt var bjart og tært. Framundan var beinn og breiður vegur og hann gengum við Lúlli báðir. Hann stútfullur af hæfileikum, kláraði lögfræðina, eignaðist fallega fjölskyldu og fékk krefjandi vinnu. Síðar fór Lúlli með fjölskyldunni, Pálu, Ívari og Kristófer, til Svíþjóðar í framhaldsnám. Sjálfur fór ég til Ameríku í nám og flutti svo norður í land. Þótt sambandið væri stopult á þessu tímabili þá leið mér, í hvert skipti sem við hittumst, eins og við værum staddir í hornherberginu hans Lúlla í Holtaseli á unglingsárunum að spila Bubba í fermingargræjunum hans eða að spila Risk.
Lúlli var eins og harður diskur, hann mundi allt. Hann hafði sérstaklega gaman af því að rifja upp gamla tíma þegar við vorum yngri og vitlausari, t.d. þegar við fórum á skólaball í FB og drukkum fyrir ball sjóðandi heitan Lowenbrau sem hafði verið geymdur undir miðstöðinni í bílnum. Þau mistök gerðum við bara einu sinni.
Lúlli átti eftir að koma að mörgum farartálmum á sinni lífsleið og ávallt náði hann að komast áfram með jákvæðnina, hugrekkið og baráttuviljann að vopni. Brotaflóinn í den var víst bara æfing og ég held að Lúlli hafi vitað það.
Hann var orðinn móður undir lokin en viljinn var alltaf sterkur. Það var alltaf gott að hitta hann.
Ég er þakklátur fyrir að hafa kynnst Lúlla. Hann var sannarlega einstakur maður. Minningarnar um tímann sem við áttum saman munu lifa um ókominn tíma.
Pálu, Ívari og Kristófer og fjölskyldu Lúlla votta ég mína innilegustu samúð.
Án dyggðar en engin vinátta. Marcus Tullius Cicero.