Jón Tómas Erlendsson

Það var erfitt símtalið rétt eftir hádegi á uppstigningardag og auðheyrt á rödd móður minnar að eitthvað alvarlegt hafði komið fyrir. Tengdafaðir minn, Jón Tómas, hafði látist í hörmulegu slysi þá fyrr um daginn. Kynni okkar hófust fyrir hartnær 20 árum þegar þau hjónin buðu verðandi tengdasyni í mat á heimili sínu. Handtakið var þétt, viðmótið hlýtt, og strax þá hófst sterk vinátta sem aldrei nokkurn tíma varpaðist skuggi á. Jón hafði unnið smá heimavinnu, var kunnugt um að kauði hafði brennandi áhuga á breyttum jeppum og ferðalögum tengdum þeim, væri með einn slíkan í smíðum og spurði mikið og hafði margt þar til málanna að leggja. Hann var virkur þátttakandi með okkur Ingu í ferðalögunum fyrstu árin, allt þar til við félagarnir gerðum hlé á þessu sporti. Því nú tóku yfir íbúðarkaup og stofnun fjölskyldna næstu árin hjá okkur flestum. Er minnisstæð ferð sem hann fór með okkur Ingu í Jökulheima og þaðan í Grímsvötn, og önnur þar sem við fórum tveir saman ásamt fleirum í Landmannalaugar, og svo fjölmörg ferðalög sem við Inga fórum með honum og Gunnu á sumrin með tjaldvagnana. Eru þar minnisstæðust ferðalög í Núpstaðarskóg, þar sem ég þurfti að kyngja stoltinu og þiggja hjá honum spottann eftir að hafa rétt farið mér að voða í heilmiklum hyl og svo ferð þar sem bílinn bilaði hjá honum og Gunnu á Mývatni, en svo vel vildi til að við Inga vorum stödd ásamt vinafólki á Akureyri, gátum keypt varahlutinn og brunað til þeirra og gert við bílinn. Svo var tjaldað á Mývatni, og kvöldið varð mjög svo skemmtilegt og eins og mig rámi eitthvað í að það hafi verið ögn lágskýjað hjá okkur tengdafeðgum daginn eftir. Ég minnist þess líka hve vel þú og Gunna studduð við bakið á mér og reyndust mér vel rétt eftir að við kynntumst. Þá var pabbi minn orðinn mikið veikur og kominn á líknardeild. Mikið sem ég er þakklátur að hafa borið gæfu til þess að hlusta og fara að ykkar ráðum. Þau áttu eftir að koma sér vel seinna meir. Alltaf varstu boðinn og búinn að aðstoða og skutlast, og mörg handtökin áttir þú þegar við Inga vorum að koma okkur fyrir í Breiðholtinu og svo litlu seinna á Selfossi. Ákveðnar skoðanir hafðir þú á hinum ýmsu málum, þrjóskur oft á tíðum, en hafðir samt þann mikla kost að geta líka borið virðingu fyrir skoðunum annarra, enda bara málin með að vera sammála um að vera ósammála. Það var blik í augunum á þér í vor þegar þú sagðir mér að þú hefðir ákveðið að taka eitt sumar enn hjá SBA. Þeir hefðu boðið þér að haga vinnunni um margt eins og hentaði þér best. Greinilegt var að þú hlakkaðir til að fara að ferðast um landið aftur, gefa af þér til annarra eins og þér var svo tamt og þú naust svo vel. Ég skal vera hreinskilinn við þig með að það er erfið staðreynd að þetta hörmulega slys hafi orðið svo nærri æskuheimili mínu, í sveitinni minni sem er mér afar kær. Ég veit líka vel að þú hefðir aldrei viljað að ég bæri einhvern kala til hennar. Slysin gera víst ekki boð á undan sér né spyrja um stað og stund. Ég mun gera mér ferð þangað fljótlega, senda þér hlýjar hugsanir og strauma og sættast við orðinn hlut. Það er sagt að tíminn lækni öll sár. Ég er nú ekki endilega sammála því en ég held að tíminn geri okkur kleift að halda áfram, geyma og varðveita minningarnar um þig. Þú mátt treysta því að við fjölskyldan þín munum standa þétt saman hér eftir sem hingað til, og aðstoða og styðja Gunnu sem best við getum. Hafðu þakkir fyrir allt minn kæri. Blessuð sé minning þín.