Ævintýri á framandi slóðum

Eftir viðkomu í New York, Miami og á Bahamaeyjum héldu þremenningarnir til Tegucigalpa, höfuðborgar Hondúras. Mikið var búið að vara þau við borginni áður en af stað var farið en við tók aldeilis önnur sýn þegar út var komið. Flottur nýuppgerður flugvöllur blasti við og gestrisinn, hjálpsamur og afar viðkunnanlegur gestgjafi veitti húsaskjól.

"En í New York, borg tækifæranna, minntu háhýsin okkur óneitanlega á allar amerísku bíómyndirnar sem við höfðum séð og það var því mikið glápt út um glugga leigubílsins á öll herlegheitin. Við gistum á Holiday Inn skammt frá Litlu-Ítalíu og Kínahverfinu og skoðuðum Times Square þar sem ætlunin var að eyða áramótunum. Við fórum líka í Trump-turninn, Empire State-bygginguna og að rústum tvíburaturnanna. Miami olli hins vegar miklum vonbrigðum þrátt fyrir fínt hótel við Lincoln Road og hundrað metra í ströndina. Á Bahamaeyjum var mesti kuldi sem komið hafði í þrjátíu ár en við skoðuðum Paradísareyju og Atlantis, stærsta fiskabúr heims með hákörlum og fjölmörgum hættuminni dýrum."

Svamlandi með hákörlum

"Eftir nótt í Tegucigalpa fórum við til Roatan-eyju rétt fyrir utan Hondúras, sem er algjör paradís á jörð. Þarna er sandurinn fínni og smágerðari en annars staðar og ferðamennska ennþá lítil þó eyjarskeggjar byggi aðallega á ferðaþjónustu. Þarna er sjórinn tærari en vatnið heima á Fróni svo við skelltum okkur strax út í. Aðeins voru nokkrir metrar út í kóralrif í allri sinni dýrð og þarna "snorkluðum" við í góðan tíma enda er allt lífríki kvikmyndarinnar "Leitin að Nemó" að finna þarna. Við gistum við ströndina og eyddum viku í að læra að kafa enda eru aðstæður til köfunar þarna hreint ótrúlegar. Eftir vikulangt námskeið fengum við PADI-réttindi sem eru gjaldgeng um heim allan. Við strákarnir héldum svo síðasta daginn í mikið ævintýri sem fólst í hákarlaköfun skammt frá flugvellinum. Við fengum tuttugu mínútna fræðslu áður en lagt var í'ann. Við hentum okkur niður í bát og beinustu leið niður á 21 metra dýpi þar sem við hittum fyrir fimmtán til tuttugu svamlandi hákarla, sem nánast strukust við okkur. Farið var með fötu fulla af mat niður til hákarlanna og þegar hún var opnuð réðust hákarlarnir á fötuna, tættu allt innihaldið í sig og hurfu síðan niður í sama djúp og þeir komu úr."

Erfið ganga í þunnu lofti

Lima, höfuðborg Perú, var næsti áfangastaður en næsta dag var flogið yfir til fjallabæjarins Cusco, þaðan sem gengið er upp að týndu Inkaborginni Macchu Picchu. "Cusco er í um 2.500 metra hæð og eru úthverfin byggð upp í fjöllin. Loftið þarna er því fremur þunnt. Okkur tókst með erfiðismunum að smokra okkur í ferð upp að Macchu Picchu gegn því að við færum á þremur dögum en ekki fjórum, eins og venja er. Hæsti punktur gönguferðarinnar er 4.200 metrar. Sem betur fer lét háfjallaveikin ekkert á sér kræla þar sem við höfðum náð að venjast háfjallaloftinu í Cusco. Fyrsti dagurinn var tiltölulega léttur, en annar göngudagurinn var ólýsanlega erfiður. Við fengum einn leiðsögumann og burðarmann en hvorugur talaði skiljanlega ensku og í þokkabót stungu þeir okkur hin gjarnan af og biðu á krossgötum. Þriðji dagurinn var svo þolanlegur og heil komumst við á Macchu Picchu sem er svakalegt mannvirki að sjá."

Tangó og iðandi mannlíf

Argentína var næsti viðkomustaður þremenninganna og þar var gaman að lifa, segja þau. "Í Búenos Aíres fórum við í tangókennslu, á tangósýningu og á fótboltaleik með River Plate gegn Lanus. Þar var ólýsanleg stemning. Við röltum um öll helstu hverfin svo sem San Telmo, La Boca, Reculeta og Palermo, skoðuðum markaðina í San Telmo sem iða af lífi og götulistamönnum og fórum á flottustu veitingahús sem við höfum nokkru sinni komið á og lifðum eins og kóngar enda er gjaldmiðill Argentínumanna mjög veikur."

Brasilía var endastöð íslensku ferðalanganna. Eftir þrjár nætur á gistiheimili í San Teresa hverfinu, sem þau mæla alls ekki með, tóku þau á leigu íbúð ásamt fjórum öðrum Íslendingum, sem voru í heimsreisu, og vinkona Önnu slóst einnig í hópinn.

Svifdrekar og skrúðganga

"Íbúðin var á góðum stað á milli Ipanema og Copacabana og þarna skemmtum við okkur vel, átta Íslendingar saman. Við fórum á báðar strendurnar þar sem ekki var þverfótað fyrir fólki enda karnival í fullum gangi og allir í fríi í Ríó. Við tókum þátt í aðalskrúðgöngunni, sem ber yfirskriftina "Samba-skrúðgangan" og er sjónvarpað um alla Brasilíu. Allir búningar og pallar eru skreyttir og fáklæddir kvenmenn dilla sér og dansa samba. Skrúðgangan er algjörlega mögnuð og við skemmtum okkur konunglega. Við fórum í svifdrekaflug, sem fólst í því að hlaupa fram af 500 metra háu fjalli og fengum að launum flottasta útsýni, sem völ er á, yfir Ríó. Við mælum auðvitað með þessari upplifun þó það fari fiðringur um kroppinn þegar af stað er farið. Við enduðum svo ferðina á skoðunarferð um fátækrahverfi Ríó. Mælt er með því að ferðamenn forðist þann hluta borgarinnar, en þar sem við vorum í fylgd leiðsögumanns, vorum við látin í friði. Verðir með skammbyssur á lofti blöstu við okkur á þessum slóðum, eins og ekkert væri eðlilegra, en áhugavert er að sjá hvernig svona hverfi hleðst upp. Að loknu tveggja mánaða flakki um framandi slóðir vorum við tilbúin að koma heim, reynslunni ríkari."