Kristrún Sigurfinnsdóttir

Elskuleg amma mín og nafna hefur nú kvatt í hinsta sinn. Á langri ævi hefur hún siglt á jafnaðargeði og góðlyndi. Jafnan kát og með það viðhorf að lífið sé til að hafa gaman af því. Ætli það hafi ekki haft áhrif á að hún náði hundrað ára afmælinu, ásamt því að reykja ekki, drekka lítið og borða óunninn og hollan mat. Þau næstum tuttugu ár sem hún lifði eftir að afi dó eldaði hún og hugsaði um sig sjálf. Sagði að hún þyrfti að hafa eitthvað að gera. Sauð sér kartöflu og uppáhaldið var hrossaket með. Hún gerði gott úr matnum, sauð fiskhausa í súpu og gaf svo kisumjáinu með sér. Hún skóf skyrbréfið alltaf vel og þvoði og brúkaði aftur. Hún tíndi ber og frysti og hafði út á skyrið allan veturinn, vissulega hollt og gott. Hún gekk daglega til Ragnheiðar í kaffi og hreyfingu fékk hún líka í gegnum veiðiskapinn og rölti reglulega niður að á til að vitja um netstúfinn og sækja í soðið ef vel bar við, ásamt því að athuga með minkagildrur. Hún tapaði eitt sinn hænunum í minkinn og hann át fiskinn úr netinu og því var hann réttdræpur. Hún veiddi mýs og setti sem agn í niðurgrafna tunnu, hálfa af vatni, svo minkurinn kæmist ekki upp aftur. Þetta lukkaðist eindæma vel hjá henni. Eitt sinn handsamaði hún mús í mélfötu og sýndi okkur krökkunum hvað hún var falleg. Ég heyri ennþá skrækina í tengdadætrum hennar, sem voru ekki eins hrifnar. Enda þurfti músin ekki að vera lifandi til að þær færu upp á borð.

Eitt sinn fangaði hún veikan smyril og hafði upp á lofti hjá sér nokkuð lengi um vetur og veiddi og gaf honum mat þar til hann var fleygur á ný.

Amma erfði vondar mjaðmir frá pabba sínum og fór í tvær mjaðmaaðgerðir hvoru megin og einnig var skipt um lið í báðum hnjám. Hún gat ekki lagst á hnén eftir þessar lagfæringar en það háði henni ekki að vinna niður við jörð, hún lagði sig bara saman með bein hné og drundinn upp eins og hún orðaði það sjálf. Svona gat hún vasast úti t.d. í kartöflubeðinu. Breiddi yfir sængur, kíkti undir og hlúði að, enda fékk hún alltaf nýjar bullur í pottinn langt á undan öðrum.

Þegar við komum úr fjósinu var gjarnan litið stutt inn til ömmu í leiðinni. Þá var gott að fá kalda pönnsu eða jafnvel samloku úr normalbrauði og þrumara. Nú í seinni tíð, þegar krakkarnir mínir litu inn á leið úr fjósinu, var minna um bakstur en hún fór gjarnan að tala um gamla tíma við þau og útdeila konfekti úr frystinum sem hún geymdi frá jólum.

Amma Rúna var glögg á skepnur og var eðlislægt að eiga samskipti og tala við þær. Dýrin vita meira en margur heldur sagði hún. Gjarnan fór hún upp á Álfhól til að líta yfir, enda ekki ráð að leita að skepnum nema fara þar upp fyrst. Hún vissi t.d.alltaf ef kvíga sem gekk úti var komin að burði. Þá gat amma komið skálmandi uppeftir til pabba, heldur óróleg og fékk hann í lið með sér. Ekki fyrir löngu síðan klöngruðumst við saman upp á Álfhól og hún benti vítt og breitt og sagði sögur. Hún lagði alltaf mikið upp úr að hafa útsýni og þarna uppi var t.d. í gamla daga skemmtilegt að fylgjast með safninu koma af fjalli og renna framhjá. Eina sögu sagði hún af því þegar strákarnir voru litlir og afi og vinnumaðurinn höfðu verið að smala Efstadalshagana daginn áður og voru farnir að Hólum að smala þar. Það sem angraði ömmu var að þeir höfðu þurft að skilja lamb eftir í sjálfheldu inni í Selgili daginn áður. Henni fannst ómögulegt að það væri látið bíða lengur. Þá kom hún því þannig fyrir að strákarnir voru góðir einir í nokkra stund, greip trippi sem var eftir heima og þeysti innúr högum, náði lambinu og kom því heim. Hún glotti svolítið þegar hún minntist viðbragða afa þegar hún sagði honum fréttirnar um kvöldið. En þetta kom honum víst ekki á óvart, svo lagin var hún við skepnurnar. Hún naut þess að fara á bak og umgangast hross. Hún minntist þess að eftir annasaman dag og strákarnir komnir í ból var gott að skjótast á Krumma inn að fossi. Hún endurnærðist, ein eftir kóngsveginum, eitt með skepnunni í skóginum stutta stund. Fyrir 11 árum fór amma á keppnishestinn hennar Kristbjargar minnar. Hún sat teinrétt og naut sín á faxprúðum hestinum. En hafði samt á orði að það þyrfti að snyrta á honum faxið svo hrossið sæi út, þetta væri sérkennileg tíska.

Amma fékk marga bununa aftan á fjórhjólum hjá Ragnari Inga og Óskari Fannari eða snjósleðarúnt með Finni Þór. Þó þetta væru ekki gamlir ökumenn fannst henni þetta alveg upplagt og hafði gaman af, að auki sem það stytti hjá henni gönguna þegar njólatínslan hafði borið hana langt af bæjarhlaðinu.

Mig langar að koma á framfæri þakklæti til starfsfólks á Dvalarheimilinu Ási í Hveragerði, þar sem amma dvaldi síðustu misserin. Þar var vel hugsað um hana og þó hún væri farin að ruglast í höfðinu trúði ég henni þegar hún sagði mér að sér liði þar vel.

Nú sé ég ömmu fyrir mér í sumarlandinu, sitja flötum beinum milli þúfna, berjablá og njóta náttúrunnar.

Ég ber stolt nafnið þitt amma mín. Hafðu þökk fyrir allt og allt.

Þín