Jóhanna Sigríður Jónína Helgadóttir Snert hörpu mína, himinborna dís

svo hlusti englar Guðs í Paradís.

Við götu mína fann ég fjalarstúf,

þáog festi hann á streng og rauðan skúf.



Úr furutré, sem fann ég úti við sjó,

ég fugla skar og líka úr smiðjumó.

Í huganum til himins oft ég svíf

og hlýt að geta sungið í þá líf.



Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,

og sumir verða alltaf lítil börn.

En sólin gyllir sund og bláan fjörð

og sameinar með töfrum loft og jörð.



Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt,

um varpann leikur draumsins perluglit.

Snert hörpu mína himinborna dís,

og hlustið, englar Guðs í Paradís.

(D. Stefánsson.) Þín

Erna Ösp.