GYLFI GUNNARSSON

Er sárasta sorg okkur mætir

og söknuður huga vorn grætir

þá líður sem leiftur af skýjum

ljósgeisli af minningum hlýjum.

(Hallgrímur J. Hallgrímsson.)

Guð geymi þig.

Vinur minn og mágur Gylfi Gunnarsson er látinn og viljum við hjónin minnast hans með þakklæti og virðingu og minningar frá fyrstu kynnum sækja á.

Gylfi var staddur á heimili okkar hjónanna fyrir 54 árum ásamt mági sínum Finni Torfasyni, sem lést fyrir aldur fram. Finnur var kvæntur Helgu tvíburasystur Gylfa, sem er eina eftirlifandi systkini hans. Þarna sem við sitjum félagarnir og röbbum saman, kemur María systir mín í heimsókn og þegar Gylfi og María heilsast, kviknaði ást við fyrstu sýn, sem entist þeim ævina út. Það var ekkert skrýtið, því þau voru glæsilegt fólk í sjón og raun.

Við bjuggum í sama húsi árum saman á sitthvorri hæðinni og féll aldrei skuggi á okkar vináttu.

María systir mín og Gylfi eignuðust fjórar dætur, en misstu eina dóttur á fyrsta ári. Gylfi átti einn son fyrir hjónaband og einnig voru þrjú börn Maríu systur minnar af fyrra hjónabandi eins og hans eigin börn, því Gylfi var sérstaklega barngóður maður.

Gylfi var Verzlunarskólagenginn og hans ævistarf var hjá Eimskip hf. og var hann mjög hæfur og virtur í sínu starfi, vel gefinn og sérstaklega skemmtilegur penni og sannaðist það á bréfaskriftum, sem fóru okkar á milli þegar þau hjónin voru á Mallorca og við í Torremolinos.

María systir mín lést óvænt á Mallorca fyrir 15 árum, enda orðin heilsulítil og raunverulega hefur Gylfi aldrei verið samur maður síðan og smátt og smátt dró úr heilsu hans núna sl. þrjú ár.

Gylfi gekkst undir aðgerð og lést 10. maí sl.

Þegar við hjónin kvöddum hann í vetur, áður en við fórum hingað út, var hann mjög hress, kátur og bjartsýnn og ekki var hann að kvarta. Við ákváðum að halda uppteknum hætti með bréfaskriftir eftir því sem heilsa hans leyfði og þess vegna kom lát hans okkur á óvart.

Gylfi minn, ég veit að ég mæli fyrir hönd okkar systkinanna, barna okkar og þeirra fjölskyldna þegar ég segi að þín sé sárt saknað.

Ég er þess fullviss að á ströndinni handan "hafsins" mun María eiginkona þín taka á móti þér. Við hjónin þökkum þér samfylgdina og vináttu liðins tíma um leið og við biðjum góðan guð að leiða og styrkja alla eftirlifandi ástvini þína, börn, stjúpbörn, tengdabörn og afabörn, sem voru svo hænd að afa sínum og honum þótti svo vænt um. Guð blessi minningu hans.

Elsku afi minn, mig langar að skrifa til þín nokkur orð. Hugurinn reikar og aldrei er minningin um ömmu Mæju langt undan. Í æskuminningunni voruð þið auðvitað bara amma og afi en þegar ég hugsa til baka voruð þið svo miklir heimsborgarar og nútímaleg. Ég var svo heppin að búa í sama húsi og þú þrjú fyrstu ár ævi minnar og þó ég muni lítið eftir þeim tel ég víst að þá hafi myndast þau tengsl sem ég fann að voru alltaf á milli okkar. Eftir að ég varð fullorðin var eins og við fjarlægðumst en kannski kunnum við bara ekki að tala "fullorðinsmál". Það er svo margt sem ég man og gæti sagt frá en ætla bara að minnast nokkurra brota. Mér fannst svo gott elsku afi minn að fá að kveðja þig á spítalanum og veit að nú ert þú komin til ömmu Mæju, sem hefur beðið eftir þér síðustu fimmtán árin og hjálpar henni að fylgjast með okkur hérna megin.

Ég man ...

"Afi áttu nokkuð gosillu."

"Obladí Oblada" með Bítlunum sem við sungum helst í bílnum.

Anddyrið í Eimskipshúsinu þar sem skipalíkönin voru, lyftan og svo auðvitað þú sjálfur og þá leið ekki á löngu áður en manni var boðið upp á bæjarins bestu og kók.

Ég man líka Prins Póló, þið áttuð oftast kassa af því svona eins og flest börn sáu bara í sjoppunum.

Herbergið þitt í Holtagerðinu og þá óskráðu reglu að þangað fór maður ekki inn óboðinn en þegar inn var komið var koddinn þinn yndislegur "afa lyktin" var svo góð og sængin þín var létt og mjúk, að ógleymdum græna og gula djúsífrúttinu. Seinna var ekki laust við að ég væri afbrýðisöm út í Labba kött því að hann fékk að taka blundinn með þér, og þá lá hann ofan á maganum á þér.

Tumasel (efni í heila bók) og hvað ég var stolt þegar við settum hengilásinn á hurðina og enginn kunni tölurnar nema ég og þú. Á þeim tíma kenndir þú mér líka að þekkja stjörnurnar þegar gott var veður og stjörnubjart í sveitinni.

Ferðirnar sem ég fór með þér í skipin og fékk oftast eitthvað í nesti eins og gos í dós sem ekki var til á Íslandi þá.

Þegar þú sendir mér epli frá útlöndum á stærð við melónu í sveitina, ég geymdi það í nokkra daga og fór svo með það í skólann til að sýna vinkonunum en það var orðið frekar þurrt þegar við fengum okkur bita.

Þegar við fórum til Kanarí og þú varst svo duglegur og samviskusamur að hjálpa mér að læra, ekki síst enskuna.

Þegar mamma fékk svipuna hennar ömmu Sirrýjar (lang). Og ég bað þig um að gefa mér svipuna þína alls ómeðvituð um að hún væri erfðagripur til þín, en svipuna fékk ég eftir að þú lést grafa nafnið mitt á hana.

Öll bréfin sem að ég á frá þér og mörg er viskan og lífsreynslan sem þú miðlaðir til mín í þeim.

Eftir einu skipti sem þú varst reiður og skammaðir mig en það var á Eyrarbakka og ég orðin hálffullorðin; ég ætlaði að opna lítinn glugga en það hepnaðist ekki betur en svo að ég braut rúðuna. Skammirnar voru þær að ég fór með höndina í glerið sjálft og hefði getað stórslasað mig - það skildi ég eftirá.

Öll skötuboðin á Þorláksmessu sem þú verst svo duglegur að halda eftir að amma var dáin.

Eftir gula prjónadressinu sem þú og amma keyptuð handa Jónu Maríu og þú gafst henni svo einn þegar hún fæddist.

Hvíl í friði afi minn, hafðu þökk fyrir allt og allt.

"Já, já, Sigga, uppáhaldsfrænka mín, auðvitað kem ég til þín," sagði hann gjarnan þegar ég bauð honum heim á tyllidögum fjölskyldu minnar. Hann hafði eitthvert lag á því, hann Gylfi föðurbróðir minn, að gefa til kynna að maður væri mikilvægur í hans augum og að maður skipti máli. Og svo kom hann í fermingar- og stúdentsveislurnar, alltaf glaður og hress, alltaf jafn myndarlegur svo að sópaði, þessi sjentilmaður hann Gylfi frændi minn.

Þegar ég var stelpuhnokki í miðbænum var alltaf jafn gaman að heimsækja hann á skrifstofuna hans hjá Eimskip, það var alveg sama hvort ég kom ein eða með einhverja hersingu með mér, alltaf var tekið á móti mér og mínum vinum eins og við værum þarna í opinberri heimsókn. Alltaf var eins og hann væri mjög stoltur af þessari kotrosknu frænku sinni sem sýndi honum þann heiður að heimsækja frænda sinn og þiggja hjá honum macintosh-mola eða aðrar veitingar og spjalla við samstarfsmenn hans. Það var aldrei kannað hvað samstarfsmönnunum fannst um þessar heimsóknir sem voru alltíðar.

Ég átti því láni að fagna að alast upp í nábýli við stórfjölskyldu föður míns. Ekki aðeins bjuggum við í sama húsi og amma Sigríður og Örlygur frændi, Gerður föðursystir og Lára ömmusystir, heldur bjuggu í næstu húsum Kristján og Tryggvi Siggeirssynir ömmubræður mínir og einnig Helga og Geir föðursystkini mín. Gylfi og hans fjölskylda bjuggu reyndar í Kópavogi, en samgangur var alla tíð mjög mikill við þau. Gylfi kom yfirleitt daglega til ömmu Sigríðar og Maja heitin kona hans og stelpurnar eru stór þáttur bernsku minnar. Það var mikið að gerast á Hverfisgötunni, oft glatt á hjalla, sungið og spilað og aldrei leiddist neinum þótt ekki væri sjónvarp. Aðal tómstundagaman fullorðna fólksins var að spila brids og mér er sagt að Gylfi hafi verið góður bridsspilari. Það var reyndar spilað í tíma og ótíma svo okkur krökkunum þótti stundum keyra úr hófi fram, en eldri kynslóðin var líka dugleg að spjalla við okkur um lífið, og við Gylfi áttum oft merkilegar samræður um mikilvæg mál0efni. Það sem mér finnst minnisvert núna er að þarna í stórfjölskyldunni mátti allt, það var rifist og glaðst, hlegið, grátið og sungið, Gunnar afi kom allt í einu með strigapoka fullan af silungum og slengdi honum inn á stofugólf og lagðist svo upp í sófa að lesa Heimskringlu vitandi það að silungurinn eldaði sig sjálfur. Allir sögðu sína skoðun, allt var leyfilegt nema óknyttir, og börnum var treyst fyrir lífi og limum, það var klifrað á svölum og húsþökum og stigakapphlaup voru daglegt brauð, m.a. við Siggu Gylfa. Og svo var alltaf hægt að heimsækja ömmu eða Lárurnar eða Ragnhildi Hjalta. Eða þá að maður skokkaði í vinnuna til pabba og hjálpaði honum smá. Allir voru vinir - þetta var barnvænt samfélag, börn voru jafnrétthá og fullorðnir og það var talað við þau.

Foreldrar mínir og Gylfi og Maja voru góðir félagar. Fjölskyldurnar fóru saman í ferðalög og brölluðu ýmislegt saman. Og alltaf var jafngaman að koma í Kópavoginn að heimsækja þau þótt manni þætti nú ferðalagið þangað býsna langt og að þau gætu bara alveg eins búið á Hverfisgötunni eins og við hin.

En nú er hún Snorrabúð stekkur og gamla húsið við Hverfisgötuna hýsir nýtt fólk sem vonandi elur upp hamingjusöm börn. Stórfjölskyldan hefur dreifst og þynnst, nýjar myndast og þjóðfélagsmynstrið breyst. Föstu punktarnir í tilverunni hverfast og ekki fáum við breytt tímans rás, öll skulum við hans veg ganga. Við Helgi og börnin okkar og Sissa mamma sendum börnum Gylfa frænda og þeirra fjölskyldum innilegar samúðarkveðjur.