KRISTÍN JÓHANNESDÓTTIR

Í dag kveðjum við ástkæra móðursystur mína Kristínu Jóhannesdóttur, sem í daglegu tali okkar systkinanna var alltaf kölluð Stína frænka. Hugurinn reikar aftur til barnæskunnar þegar Stína var alltaf sem ein af okkar fjölskyldu, enda leigði hún fyrstu ár sín í Reykjavík hjá foreldrum mínum en þá var búið þröngt í litla húsinu við Grettisgötuna. Stína hélt alltaf áfram að vera ein af okkar fjölskyldu og tók þátt í gleði-, sorgar- og hátíðarstundum með foreldrum mínum, okkur systkinunum og börnunum okkar meðan heilsan leyfði. Móðir mín, Ragnheiður, var átta árum eldri en Stína og það kom því strax í hennar hlut að passa litlu systur sína þar sem Halldóra amma hafði mikið að gera á mannmörgu sveitaheimili. Móðir mín hætti ekki að líta eftir og annast "litlu systur" sína þó þær væru báðar komnar á fullorðinsár og voru þau pabbi og mamma einstaklega góð og umhyggjusöm við hana, ekki síst þegar veikindi steðjuðu að. Stína gat að einhverju leyti endurgoldið mömmu pössunina með því að líta eftir okkur systkinunum þegar við vorum lítil, enda var hún barngóð og vildi allt fyrir alla gera. Við Stína frænka urðum fljótt góðar vinkonur. Þó aldursmunurinn væri talsverður gátum við rætt saman um hin ýmsu mál, enda hafði hún frá mörgu að segja af sínu fjölbreytilega lífshlaupi. Á Kvennaskólaárunum mínum kom ég oft við hjá henni á Snorrabrautinni með handavinnuna mína og við sátum saman í nokkurs konar saumaklúbb. Stína var mikil hannyrðakona og saumaði út myndir og heilu stólana af vandvirkni, enda leið henni aldrei eins vel og þegar hún átti eitthvað til að sauma út.

Stína fór ung í sína fyrstu "siglingu", eins og það var kallað þá. Hún fór m.a. með Esjunni til Evrópu og varð henni tíðrætt um ýmis ævintýri í þeirri ferð. Hún var mikill sóldýrkandi og fór því í sólarlandaferðir með vinkonum sínum, áður en slíkar ferðir urðu jafnvinsælar og nú til dags. Úr öllum sínum ferðum kom hún hlaðin af varningi frá útlöndum, hún keypti m.a. heilu matarstellin fyrir mömmu. Hún keypti líka föt fyrir okkur fjölskylduna, kápur og skó á okkur mömmu, stælföt á Birgi, litla bróður, og meira að segja fermingarfötin á Hrein, stóra bróður. Birgir man sérstaklega eftir stóru flottu bílunum, sem hann gat montað sig af við vini sína og fallega dúkkan mín með ljósu krullurnar er ennþá jafnfalleg og fín eins og þegar Stína frænka gaf mér hana í jólagjöf fyrir tæplega 50 árum, enda fékk ég aldrei að leika mér að henni, heldur bara knúsa hana og segja henni leyndarmálin mín.

Stína giftist tvisvar sinnum en þau hjónabönd gengu ekki upp þannig að hún bjó einsömul megnið af sínu lífi og eignaðist ekki börn.

Stína frænka átti snemma við veikindi að stríða og varð hún því stundum að gefast upp á vinnustöðum sínum og jafnvel að leggjast inn á sjúkrastofnanir. Hún varð samt alltaf frískari aftur og stoppaði hana þá fátt í að taka sér fyrir hendur það sem hún fékk áhuga á, enda var hún ævintýragjörn manneskja. Sem dæmi um það var að eitt sumar tók hún þátt í ævintýri sem því miður stóð bara í tvö sumur. Þetta var rekstur fljótandi hótels í formi víkingaskips á Hlíðarvatni á Snæfellsnesi. Stína var ráðin sem ráðskona og fékk Hrein bróður, sem þá var 14 ára, sem aðstoðarmann til að aðstoða gestina varðandi veiðiskap o.fl. sem þeir áttu að hafa sér til dægrastyttingar. Á þessum tíma, fyrir rúmlega 40 árum, var ekki auðvelt um vik um markaðssetningu á svona "óvanalegri" gistingu og því var gestafjöldinn ekki nægjanlegur til að hugmyndin gengi upp. Svona hlutum hafði Stína frænka samt gaman af að taka þátt í.

Stína hélt alltaf mikilli tryggð við átthagana og flest sumur meðan afi og amma voru ennþá á Svínhóli fór hún þangað og tók þátt í heyskapnum af miklum krafti og ánægju. Eftir að afi og amma féllu frá heimsótti hún yfirleitt á hverju sumri systur sína, Guðnýju, sem bjó í Stóra-Skógi, og hennar fjölskyldu, og bróður sinn, Óskar, sem bjó á æskustöðvunum, Svínhóli, og hans fjölskyldu. Hún vildi alltaf hafa eitthvað fyrir stafni og hjálpaði þá til við heimilisstörfin og heyskapinn eða fór í berjamó, en ef sólin fór að skína var hún fljót að fara með stól út á hlað og njóta sólargeislanna. Stína var mikill dýravinur og átti hún mjög oft ketti og sinnti þeim eins og þeir væru börnin hennar.

Hún hafði gaman af að fá gesti og bauð hún oft öllum skyldmennum sínum í kaffiboð í tilefni jólaloka og afmælis Halldóru ömmu hinn 10. janúar. Þá var oft fjölmennt í litlu íbúðunum hennar en nógar kræsingar á borð bornar og urðu þetta stundum nokkurs konar ættarmót.

Stína hafði unun af lestri góðra bóka og átti gott safn bóka eftir gömlu meistarana okkar, bækur um andleg málefni og mikið af ljóðabókum. Hún var mjög trúuð kona og sótti guðsþjónustur eins oft og færi gafst og kynntist hún prestunum í Langholtskirkju og síðar í Seljakirkju vel og settist oft niður með þeim og opnaði hjarta sitt fyrir þeim. Hún mat það mikils að þeir voru til staðar fyrir hana og gáfu sér tíma til að hlusta, þegar hún þurfti á andlegum stuðningi að halda.

Hún hafði líka gaman af að hlusta á tónlist, hvort sem það voru gömul dægurlög eða andleg tónlist. Meðal uppáhaldslaganna hennar var lagið Undir Dalanna sól, enda er ljóðið ort af Dalamanni og fjallar um ástkærar æskustöðvarnar og birti ég það því hér með.