Ragnheiður Jónsdóttir

Í dag er til moldar borin elskuleg föðuramma okkar, Ragnheiður Jónsdóttir. Það er erfitt að koma niður á blað minningum um konu sem var okkur svo mikið og hefur verið hluti af okkur allt okkar líf, allar minningarnar góðar og enga skugga ber þar á. Amma hafði einstaka nærveru, hún var alltaf blíð og góð en á sama tíma dugnaðarforkur mikill og afkastaði gríðarlega í öllum verkum sínum. Það er því ekki að undra að hún hafi alla tíð verið eftirsótt til vinnu. Hún var verklagin með eindæmum, sneið og saumaði og á örskotsstundu var orðinn til nýr jólakjóll á einhverja okkar systranna eða nýjar buxur á bróðurinn. Oftsinnis lögðum við stelpurnar inn pantanir fyrir einhverri flík sem okkur langaði í á barbídúkkurnar og aldrei þurftum við að bíða lengi því amma var aldrei sein að hrinda hlutunum í framkvæmd. Í gegnum árin hefur amma séð okkur og fjölskyldum okkar fyrir prjónuðum lopasokkum og ullarvettlingum í tugavís, enda mikil handverkskona og snögg með hvert stykkið, eins og hennar var von og vísa. Svona var hún amma, alltaf að hugsa um hópinn sinn. Amma og afi dvöldu öll sumur í Ketu, í bústaðnum sínum Bjargi, eftir að afi hætti að vinna sökum aldurs. Þar undu þau sér vel og fannst okkur krökkunum ekki sumarið vera byrjað fyrr en farið var að rjúka úr strompnum á Bjargi, áður en rafmagnið var lagt þangað og afi kynti bústaðinn enn með kamínu sem hann brenndi í viðarkubba og kurl. Alltaf var mikil tilhlökkun hjá okkur þegar farið var í heimsókn til þeirra á Ásbrautina þar sem þau bjuggu lengstan hluta ævi sinnar. Þar áttu þau fallegt heimili, búið fallegum munum og fullt af kærleika. Enn minnumst við lyktarinnar þar, tifsins í veggklukkunni og nammimolanna sem amma gaf okkur í nesti til að hafa á leiðinni heim eftir dvölina þar hjá þeim. Þegar hugsað er til þessa tíma er eins og tíminn staðnæmist og við getum séð fyrir okkur hvernig allt var þar. Amma var alltaf ákaflega vel tilhöfð, alltaf í kjól eða pilsi og á hælaskóm. Einu sinni á ári fór amma í síðbuxur, en það var þegar farið var til berja. Þá klæddist hún líka gúmmístígvélum en það ekki neinum venjulegum stígvélum því hennar stígvél voru sko með hælum! Hún passaði vel uppá að fara mjög reglulega í lagningu og gekk svo með hárnet til að hárið héldist lengur fínt. Einu sinni voru einhver okkar að fara að veiða síli, en háfurinn hafði orðið fyrir hnjaski í síðustu veiðiferð, svo farið var að leita að einhverju sem hægt væri að nota til veiðanna. Amma tók þá niður hárnetið og með það héldum við af stað. Hún var alltaf með ráð undir rifi hverju og gott að leita ráða hjá henni. Amma var stórtæk kona en með eindæmum rík af þolinmæði og umburðarlyndi gagnvart okkur. Ófáar minningarnar eigum við frá því þegar amma ætlaði að demba sér í að steikja nokkrar kleinur. Þá var stóri balinn tekinn fram og gerð lifandis ósköp af deigi. Oftar en ekki vorum við krakkarnir svo með hendurnar á kafi í balanum að hjálpa til við að hnoða deiginu saman, sem að sjálfsögðu var enginn flýtir af, en amma brosti bara og taldi okkur trú um að við værum í raun og veru að hjálpa verulega til. Hún var uppspretta af sögum og fróðleik sem hún deildi með okkur og umgekkst okkur ætíð sem jafningja og af mikilli virðingu. Virðinguna fékk hún endurgreidda frá okkur barnabörnunum og það með vöxtum.
Amma var mjög trúuð kona og erum við systkinin alin upp við Guðsótta og góða siði. Það er dýrmætt veganesti út í lífið og fyrir slíkt ber að þakka. Undanfarnir dagar hafa verið okkur öllum erfiðir, því Sólveig föðursystir okkar og miðdóttir ömmu lést rúmum sólarhring eftir andlát ömmu, eftir hetjulega baráttu við krabbamein.

Já, vissan um að amma og Sólveig dvelji nú hjá Guði föður okkar á himnum er dýrðleg. Hafi þær hjartans þökk fyrir samfylgdina, fyrirbænirnar og kærleikann. Fjölskyldur okkar færa hugheilar þakkir fyrir samfylgdina og góð kynni. Minning þeirra er og verður ljós í lífi okkar um alla tíð.