Ingibjörg Jónasdóttir

Alltaf er sárt að kveðja og sérstaklega þegar það er hinsta kveðja. Það er einhvern veginn þannig að við öll sem náð höfum fullorðins aldri erum í raun að kveðja einhvern í hinsta sinn.
Ég er bæði Hafnfirðingur og Súgfirðingur og hef elskað þessi tvö misfjölmennu byggðarlög frá því að ég man eftir mér.
Ég hef alltaf notið þess að vera í umhverfi þar sem búið hafa einstaklingar sem reynst hafa mér kærari en aðrir. Þau hjónin Inga og Mummi frá Suðureyri voru mér kærari manneskjur en margar aðrar sem ég hef átt samskipti við á lífsleiðinni. Þau voru alla tíð vinir mínir. Kærleikur þeirra, lífsgleði og einlægni var upphaf og orsök þess að svo varð.
Þegar ég var verslunarstjóri og kaupfélagsstjóri í afleysingum, stóðu þau mér nær en margur annar um árabil. Auðvitað var samkeppni milli verslananna en ekkert kom þó til greina annað en samvinna. Þorpið okkar og sveitirnar voru einangraðar á vetrum - jafnvel vikum og mánuðum saman. Við vorum fyrst og fremst að þjóna íbúunum og það var metnaður allra að gera það með sem allra bestum hætti. Gera það besta fyrir Súganda og íbúana. Sjálfum hefur mér ekki liðið betur í nokkru starfi. En samvinnan var ekki alltaf vinsæl né vel liðin og stundum var þungt fyrir fæti. Og alltaf var reynt að hliðra og leysa bráðan vanda - jafnt stóran sem smáan. Samkeppni var til - en oftast var reynt að hliðra til svo vanda mætti leysa á miðri Aðalgötunni, sem var á milli verslananna. Vinátta var plús, greiði var plús. Engir mínusar - engin pólitík þó við þrjú værum aldrei flokkssystkin. Aldrei nefnt - Súgfirðingar voru þeir sem þjóna þurfti. Og vetur gátu verið harðir.
Ég var ekki alltaf í náðinni hjá Allaböllunum og Framsóknarhetjunum. En þeir vissu þó að ég sinnti starfinu af heilum hug og oft vantaði margan klukkutímann í sólarhringinn. En á þeirri tíð var samstarfið nauðsynlegt og kötturinn fer sínar eigin leiðir.
Hvað skyldi ég hafa afgreitt mörg strandferðaskipin við Brjótinn? Hversu oft djúpbátinn? Flutningabílana á sumrin og flugvélarnar uppi á flugvelli meðan það ævintýri stóð? Þá voru engin göngin. Margir vörubílar óku vörunum í verslanirnar. Affermt til beggja handa. Friðbert Páls, Gunnar Svavars, Hilmar Gunnars, Ölli heitinn og kannski fleiri óku. Mörg hlöss - endalaus vinna. Dagur og nótt gátu runnið saman.
Inga og Mummi voru einstök hjón. Tónelsk, ljóðelsk og mannelsk. Þeirra börn og annarra börn nutu gæsku þeirra. Ef eitthvað fékkst ekki í kaupfélaginu var gengið yfir götuna - og svo öfugt. Stjórn kaupfélagsins var líklega ekki alltaf sátt við mig - en mér var svo sem sama. Fólkið var mér kærara en einhver stjórn sem sjaldan kom saman. Ég og Suðurversfólkið í samvinnu fyrir Súgandafjörð.
Örugglega - líkt og ég - átti Inga sína dimmari daga. Þá var örugglega gott að kunna á gítar, samið lög og ort texta. Í söngljóðum hennar kemur fram sú mikla elska sem hún bar til Súgandafjarðar. Inga og Mummi voru manneskjur sem aldrei gleymast meðan lífs ég er.
Sú fræga Sumargleði endaði oft sem landsbyggðarferð hér á Suðureyri. Þá var kátt í höllinni og Inga elskaði þetta allt saman. Nú ætla þeir sem eftir lifa að gera eitthvað næsta sumar. Inga hefði ekki viljað missa af því. Við förum aldrei fram hjá Suðureyri sögðu þeir Raggi Bjarna, Ómar Ragnarsson, Maggi Óli, Þorgeir Ástvalds, Hemmi Gunn og Bessi Bjarnason. Allt heimilisvinir við Aðalgötuna. Gítarinn hljómaði, söngurinn ómaði. Þá var svo gaman að vera til. Og Suðureyrardrottningin var glöðust allra.
Og nú kveð ég þessa vini mína. Eins og áin á upptök, endar hún líf sitt við ósinn. Nú lifir minningin ein um þetta góða fólk. Vinir eru kvaddir. Kært kvaddir. Og við sem eftir erum sitjum saman við borð Guðs.
Þakklæti fylgir þessum orðum mínum. Samúðarkveðjur til þeirra sem sakna. Guð elskar og styrkir.
Kæra þökk! Kærar kveðjur!