GUÐJÓN JÓNSSON

Ég sendi þér kæra kveðju,

nú komin er lífsins nótt.

Þig umvefji blessun og bænir,

ég bið að þú sofir rótt.

Þó svíði sorg mitt hjarta,

þá sælt er að vita af því

þú laus ert úr veikinda viðjum,

þín veröld er björt á ný.

Ég þakka þau ár sem ég átti

þá auðnu að hafa þig hér.

Og það er svo margs að minnast,

svo margt sem um hug minn fer.

Þó þú sért horfin úr heimi

ég hitti þig ekki um hríð,

þín minning er ljós sem lifir

og lýsir um ókomna tíð.

(Þórunn Sig.)

Nú ertu farinn í ferðalagið sem þú sagðir okkur krökkunum að allir færu í að lokum. Það er svo margs að minnast frá æskustöðvunum í Dölum íVestmannaeyjum, t.d. þegar þú kenndir okkur að umgangast vélar og tæki, þú lagðir áherslu á að við vissum hvað vélarnar gerðu. Þannig varst þú pabbi, komst okkur strax í skilning um gagnsemi hlutanna og við ættum að gera það sem rétt væri, og hafa tilfinningu fyrir því sjálf.

Umhyggja þín fyrir öllum hlutum og samviska var áberandi hjá þér. Aldrei man ég eftir því að þú talaðir illa um nokkurn mann, þú sást alltaf það góða en leiddir annað hjá þér.

Þú hafðir mikla ánægju af því að fá okkur og börnin í heimsókn, þá var alltaf tekið í spil og barnabörnin voru ekki há í loftinu þegar þau spiluðu kana af miklum áhuga við þig og mömmu.

Um leið og ég kveð þig með söknuði vil ég þakka fyrir alla umhyggjuna sem þú barst fyrir okkur Ingu Dóru og stelpunum okkar og ekki síst fyrir að fá að vinna með þér við bústörfin í Dölum og seinna í Fiskimjölsverksmiðjunni í Eyjum. Það var svo margt sem þú kenndir mér á þessum tíma sem ekki nokkur kennari hefði getað gert, að því mun ég búa alla tíð. Og ekki þarftu pabbi minn að hafa áhyggjur af mömmu eins og þú hafðir undir það síðasta, það er alveg víst að við systkinin munum gæta hennar fyrir þig.

Ég veit að Guð hefur tekið vel á móti þér og að þú munt áfram fylgjast vel með okkur öllum. Hafðu þökk fyrir allt og allt.

Þinn sonur

Okkur systurnar langar að minnast afa Gauja eins og við kölluðum hann alltaf.

Það var alltaf gaman að koma til hans og ömmu þegar þau bjuggu í Eyjum fyrir gos, og eigum við margar skemmtilegar minningar frá þeim tíma. Eftir gos fluttu þau upp á Skaga og bjuggu þar síðan. Það var farið á Skagann á hverju ári og oft var nú kátt á hjalla á Esjuvöllunum þegar búið var að gefa ferðalöngunum kaffi, og ekki lengi gert að taka saman, því það var kominn tími til að spila Kana. Okkur fannst afi nú heldur kaldur í sögnunum sínum og sögðum að það væri nú allt í lagi að eiga eitthvert tromp, allavega þegar sagt er Kani. Svarið sem við fengum var alltaf sama. "Nú mótspilarinn hlýtur að eiga eitthvert tromp fyrst ég er ekki með það." Og svo var hlegið að öllu saman.

Þegar tími var kominn fyrir okkur að fara heim var siður að spila einn hring og þá var skylda að segja Kana. Þá var nú kátt á bænum og þá sjaldan sem hann stóð var afi oftar en ekki sá sem stóðst sinn Kana.

Eftir að afi og amma fluttu að Höfða var mjög stutt að kíkja til þeirra þegar fótboltamótin hjá litlu peyjunum voru. Þá var hægt að hlaupa til þeirra og fá gott í gogginn milli leikja og það var hægt að fylgjast með leikjunum út um gluggann hjá þeim. Það verður skrítið að mæta á næsta mót og afi verður ekki til að spyrja um hvernig gangi hjá ÍBV-liðinu, því hann fylgdist vel með langafabörnunum í íþróttum. Þegar við hringdum til þeirra þurftum við ekki að kynna okkur í símann því hann þekkti okkur alltaf þó að það liði nokkuð á milli símtala. Og hann sagði oft hvað tæknin væri ör. Að hann skyldi lifa fram á tölvuöld, hann sem átti heima á sveitabæ með moldargólfi. Það fannst okkur líka skrítið því okkur fannst hann aldrei vera neitt gamall.

Elsku amma, Guð veri með þér og styrki þig í þinni sorg, því nú ert þú búin að missa þinn lífsförunaut en þið hafið verið gift í 62 ár. Elsku afi, við kveðjum þig með söknuði og hafðu þökk fyrir allt og allt þar til við hittumst á ný.

"Heppnismaður er sá sem hefur lifað vel, hlegið oft og elskað mikið, öðlast virðingu skynsamra manna og ást barna. Fyllt sinn sess og staðið vel í stöðu sinni. Yfirgefur heiminn eitthvað betri en hann kom í hann, hvort heldur er með auknum gróðri, fögru ljóði eða frelsaðri sál. Gleymdi aldrei að gæta fegurðar jarðarinnar eða lét undir höfuð leggjast að lofa hana. Leitaði þess besta í fari annara og gaf það besta sem hann átti sjálfur." Þannig lýsir A.L. Stevenson heppnismanni, og þetta ásamt bjartsýni tel ég lýsa afa best. Bjartsýni lýsti sér t.d. í því þegar sagt var í spilum, þá var alltaf sagt það hæsta, ekkert nóló í vist og 10 í kana var ekki til í hans orðaforða. Um lífið eftir dauðann ræddum við oft, og um daginn bað ég hann að láta mig vita hvernig væri hinum megin þegar þangað væri komið. Ekki stóð á svari: "Alveg sjálfsagt, Gaui minn, svo framarlega sem ég verð farinn á undan þér." Nú er hann farinn og verkefnum lokið, en ný og spennandi taka við. Við sjáumst síðar. Takk fyrir allt.