Johny Vassbakk, sakborningurinn í enduruppteknu sakamáli vegna hrottalegs dráps Birgitte Tengs á Karmøy í Rogaland í Noregi í maí 1995, brotnaði saman og grét í dómsal Lögmannsréttar Gulaþings í gær við dómsuppkvaðningu og þá niðurstöðu meirihluta fjölskipaðs dóms, fimm dómara af sjö, að hann væri saklaus fundinn og því frjáls maður eftir að hafa setið rúmlega tvö ár í gæsluvarðhaldi.
Svo sem lesa má í frétt handan hlekkjarins hér að neðan hlaut Vassbakk 17 ára dóm í Héraðsdómi Haugalands og Sunnhörðalands í Haugesund í byrjun febrúar eftir gríðarlega umfangsmikla sönnunarfærslu ákæruvaldsins sem í gær var léttvæg fundin fyrir lögmannsrétti.
Helsta sönnunargagnið var erfðaefni, Y-litningur, sem greindist í blóðbletti sem fannst á sokkabuxum Tengs. Taldi ákæruvaldið að þegar Vassbakk dró buxur Tengs niður hafi hann haft blóð hennar á höndunum og erfðaefni af húð hans fest í blóðinu. Efnið greindist hins vegar ekki fyrr en á síðustu árum eftir að tækni í erfðarannsóknum sakamála hafði fleygt fram frá því 1995.
„Okkur kemur sýknudómurinn lítið á óvart,“ segir John Christian Elden lögmaður í samtali við mbl.is en Elden var réttargæslumaður foreldra hinnar myrtu eftir að rannsókn málsins var tekin upp á ný og ákært á nýjan leik auk þess sem Elden býr yfir yfirgripsmikilli þekkingu á allri rannsóknarsögu málsins.
„Foreldrarnir hafa verið slegnir efa um sönnunargögnin allt frá upphafi og fallast á sýknudóminn auk þess sem þau eru með böggum hildar yfir því að málið standi óleyst eftir að frændinn var sýknaður árið 2022 og nú nýi sakborningurinn í dag [gær],“ heldur Elden áfram.
Segir hann málið þyngja foreldrunum nú eins og allar götur síðan dóttir þeirra fannst hrottalega myrt að morgni 6. maí 1995. „Dómurinn er mjög nákvæmur og rök dómenda sannfærandi um það hvers vegna lögreglan grunaði rangan mann um græsku auk þess sem það teljist ekki einu sinni líklegt að hann hafi drýgt ódæðið. Nú þarf lögreglan að hefjast handa á ný á byrjunarreit og getur engan útilokað fyrr en fullrannsakað er,“ segir Elden að lokum.
Lögmaðurinn, sem er einn annálaðasti verjandi Noregs, ræddi ítarlega við Morgunblaðið í desember í fyrra og fór yfir nokkur þekkt norsk sakamál sem hann hefur komið að. Fór hann þar í saumana á máli Birgitte Tengs og gerði grein fyrir því hvernig lögreglan þjarmaði að frænda hennar, er hún hafði grunaðan, leiddi hann smám saman inn í ákveðinn raunveruleika og taldi honum trú um að hann hefði myrt frænku sína þar til hann að lokum féll saman og játaði, rétt eins og íslenska lögreglan taldi sakborningum í Guðmundar- og Geirfinnsmálum trú um að þeir væru sekir og beittu þá harðræði þar til þeir sáu sína sæng upp reidda og játuðu á sig afbrot sem íslenska ríkið mátti síðar súpa dýrkeypt seyði af.
Lásu dómendur við Lögmannsrétt Gulaþings lögreglu og ákæruvaldi pistilinn í röksemdafærslu sinni í gær og bentu á að sérfræðingar í vitnaleiðslum og yfirheyrslum, svo sem Asbjørn Rachlew, kennari við norska lögregluháskólann, rannsakandi við Mannréttindastofnun Háskólans í Ósló og fremsti sérfræðingur Noregs í yfirheyrslutækni, hefðu haft rétt fyrir sér, lögreglan hefði fundið sér sakborning og ákveðið að sanna sekt hans sama hvað tautaði og raulaði.
Segir lögmannsrétturinn í forsendum sínum að fundur erfðaefnisins hefði markað rannsókn lögreglunnar farveg, eftir að það kom fram hafi lögregla túlkað öll önnur sönnunargögn með tilliti til þess að þau samræmdust þeirri mynd sem hún hafði þegar gert sér af atburðarásinni.
Benda dómendur enn fremur á að lögregla og ákæruvald hafi kosið að líta alfarið fram hjá öðrum möguleikum en Vassbakk. Erfðaefni fleiri manna á sokkabuxum myrtu og hár af minnst fimm öðrum manneskjum, þar á meðal á höndum hennar, hafi verið látið sem vindur um eyru þjóta. Vassbakk hafi verið sá seki og hann einn kæmi til greina að mati ákærenda.
„Á meðan ekki er vitað hverjum önnur líffræðileg ummerki tilheyra á lögmannsrétturinn bágt með að skilja hvernig slík vinnubrögð geta samræmst forsvaranlegu mati á sönnunargögnum,“ segir í málsástæðum, „rétturinn getur ekki lagt vangaveltur gegn ákærða til grundvallar dómi. Slíkt brýtur gegn þeirri meginreglu að sönnunarbyrðin hvíli á ákæruvaldinu,“ segir þar enn fremur.
„Síðustu tvö árin hafa verið skjólstæðingi mínum martröð,“ segir Stian Bråstein, verjandi Vassbakk, í samtali við norska ríkisútvarpið NRK og kveður málinu ekki lokið eftir tveggja ára gæsluvarðhald saklauss manns.
„Honum er gríðarlega létt, við ræddum saman rétt í þessu. Við megum þó ekki gleyma því að málið snýst um unga stúlku sem var rænd lífi sínu og hugur hans er hjá ástvinum hennar,“ segir Bråstein.
Engin gleðitár prýddu hins vegar hvarma Thale Thomseth héraðssaksóknara í gær er NRK náði tali af henni og kveðst hún ekki skilja þá niðurstöðu lögmannsréttarins að ákæruvaldið hafi gengið í gildru eigin sönnunargagna, hver einasti angi málsins hafi verið gaumgæfður í þaula.
„Við munum nú fara vandlega yfir dóminn og skoða forsendur hans,“ segir hún og bendir á að fjölskipaður lögmannsréttur hafi verið klofinn í afstöðu sinni. „Við getum heldur ekki litið fram hjá því að sönnunarkrafan í refsimálum er mjög ströng,“ segir héraðssaksóknari enn fremur.
Hvað sem hver segir er staðan í voveiflegu manndrápsmáli ungu stúlkunnar á Karmøy, Birgitte Tengs, enn sú sama og hún var að morgni 6. maí árið 1995 – að liðnum 28 árum veit enginn hver vildi hana feiga þessa vornótt við vesturströnd Noregs.