Ítölsk fágun að hætti Alfa Romeo

Tvennt hefur mátt taka sem gefnum hlut í heimi bílanna á síðustu misserum; annars vegar er það stríður straumur smágerðra borgarjeppa frá nánast hverjum framleiðanda sem vera skal, og hins vegar að ólíklegustu sport- og lúxusbílaframleiðendur eru að fikra sig yfir á jeppamarkaðinn.

Það sem leit út fyrir að vera einkaframtak hjá Porsche með kynningu og framleiðslu á Cayenne fyrir 15 árum hefur smitað út frá sér í ólíklegustu afkima, eins og tíundað var reyndar í síðasta Bílablaði Morgunblaðsins. Tilveran er orðin ansi öfugsnúin frá því sem áður var þegar ítalskir framleiðendur á borð við Ferrari og Lamborghini hafa gefist upp á því að streitast við og kynna jeppa til sögunnar í sínu nafni. Annar nafntogaður ítalskur framleiðandi, Alfa Romeo, hefur að sama skapi bæst í hópinn og fyrsti jeppinn frá þessu fornfræga merki – Stelvio – er kominn á klakann.

Útlitið leynir ekki upprunanum

Í gegnum tíðina hafa Alfa Romeo-bílar verið býsna auðþekkjanlegir ásýndum, bæði gegnum blómaskeiðið frá 1950 til 1975, og svo þegar framleiðandinn átti stutt „comeback“ í kringum síðustu aldamót með 156- og 166-týpunum. Rétt eins og þeir bílar minntu rækilega á fornfræga sportbíla frá Alfa Romeo þá gerir nýjasta kynslóðin það líka; Giulia, Giulietta og jeppinn Stelvio. Auðþekkjanlegt framgrillið líkist engu öðru og ljóst hvaða bíll er hér á ferð. Þetta er skynsamleg hönnunarstefna hjá þeim ítölsku og þar með er tónninn gefinn fyrir yfirbygginguna eins og hún leggur sig. Það er erfitt að ímynda sér að þessi bíll gæti átt rætur að rekja til annars lands en Ítalíu. Hönnunin er full af ítalskri „sprezzatura“-stemningu en þó eru bönd á útlitinu. Þetta er straumlínulöguð naumhyggja, alsett ramm-ítölskum áherslupunktum.

Framendinn er þrælvel heppnaður og allir sem áður hafa kunnað að meta Alfa Romeo fá vafalaust hlýju í hjartað við að horfa á Stelvio. Töffaraleg næstum illileg framljósin bera með sér sjálfstraustið sem einkennir hönnunina alla, eftir rennilegum hliðunum og aftur á breiðan skotthlerann með vel hallandi rúðu og vígalegar innfelldar krómhulsur á púströrunum. Útlitslega er vart snöggan blett að finna á Alfa Romeo Stelvio. Þetta er í stuttu máli sagt framúrskarandi vel heppnaður sportjeppi hvað útlitið varðar – hvert sem litið er.

Smart innrétting, en ekki gallalaus

Ef yfirbygging Stelvio ber ítalskri smekkvísi glöggt vitni þá er hið sama upp á teningnum innandyra. Stílhrein hönnun með býsna smart smáatriðum hér og hvar sem fá mann til að brosa út í annað yfir sér-ítalskri hönnunarvitund. Viðarlína frá mælaborði og að farþegahurðinni setti skemmtilegan svip á innréttinguna, alveg ekta Ítalíuskapur að hafa ræsingarhnappinn í stýrinu en ekki hægra megin við það eins og nærfellt allir aðrir, fallega hannað stýri – í stuttu máli sagt er efnisvalið og útbúnaður allur ljómandi. Tvennt verð ég þó að setja út á. Smæð upplýsingaskjásins, ekki síst af því að það hefði hæglega verið hægt að hafa hann stærri í innréttingunni. Meira er betra þegar skjárinn er annars vegar. Hitt eru svo framsætin. Þau eru þægileg, það vantar ekki, en þegar bíll er gerður til að höndla vel hraðan akstur er nauðsynlegt að dýpka sætin eilítið, hafa þau aðeins meiri „fötur“ með almennilegum hliðarstuðningi. Þarna vantar aðeins upp á hinn forna anda Alfa Romeo; að búast við því að bílnum verði stundum ekið hratt.

Ökumaðurinn í essinu sínu

Alfa Romeo er – í sögulegu samhengi – bíll sem hannaður er fyrst og síðast fyrir ökumanninn. Þeir bílar sem skópu nafn Alfa Romeo hér á áratugum áður voru teiknaðir og smíðaðir út frá tiltölulega einfaldri pælingu: farþegar skipta ekki máli, farangursrými skiptir ekki máli, sparneytni skiptir ekki máli. Aðeins útlitið og svo ánægja ökumanns skiptir máli. Þetta er kannski svolítil einföldun, en samt ekki. Tilgangurinn með þessum bílum var akstursánægja. Það er vitaskuld ekki vænlegt til árangurs að hugsa hlutina með þessum hætti nú til dags, en það er með mikilli ánægju sem undirritaður staðfestir hér með að Stelvio er bíll akstursánægjunnar, hikstalaust!

Þrjár mismunandi akstursstillingar standa ökumanni til boða með þar til gerðum snúningsrofa þar sem D stendur fyrir Dynamic, N fyrir Natural og A fyrir Advanced Efficiency, eða DNA. Vel spilað, Alfa Romeo.

N, fullu nafni Natural, er ígildi þess er kallast Comfort í flestum bílum; allt á meðalstillingu. Stelvio er ekki amalegur í hvunndagsgallanum en hann er hreinlega geggjaður í djammgallanum, Dynamic. Meira urr í vélinni, stífari fjöðrun, nákvæmari stýring, meira bremsuviðbragð – hrikalega gaman! Reyndar er þá fjöðrunin svo hörð að helst hentar nýlega malbikuðum stofnbrautum. Misfellur í misvel frágengnum vistgötum og botnlöngum fara allar rakleiðis upp í sitjandann og vissara að skipta þar yfir í eitthvað mýkra, N eða A eftir atvikum. Það er líka praktískara því Stelvio verður býsna þorstlátur, nánast drykkfelldur, þegar hann fer á kostum í D-ham, satt að segja. En maður lifandi hvað það er gaman að taka þennan bíl til kostanna og keyra hann svolítið. Í A-stillingu var bíllinn tekinn í bíltúr um malarvegi í Heiðmörk og plumaði sig fantavel, en það þarf ekki að koma neinum á óvart þegar sagt er að þessi bíll er frekar hugsaður fyrir vegi en vegleysur. Ítölsk fágun er almennt hugsuð fyrir malbikið.

Geysivel heppnuð endurkoma

Það verður því ekki annað sagt en endurkoma Alfa Romeo fari vel af stað með komu og kynningu Stelvio hér á landi. Fólksbíllinn Giulia hefur að sama skapi fengið fína dóma erlendis og sannarlega tilhlökkunarefni að máta hann hið sama. Þá má líka láta sig hlakka til þess að fá að spreyta sig á Alfa Romeo Stelvio Quadrifoglio en sú útfærsla eignaði sér titilinn „hraðskreiðasti framleiðslujeppi heims“ í september síðastliðnum er hann fór hinn sögufræga Nürburgring-hring á sjö mínútum og 51,7 sekúndum. Lítill fugl hvíslaði því að mér að hans gæti vel verið von – krossum putta!

Grunngerðin af Alfa Romeo Stelvio er á rétt tæpar átta milljónir, sem telst vel viðunandi fyrir bíl sem er í senn fallegur, skemmtilegur í akstri og með merki Alfa Romeo í ofanálag.