Hvaða gamli maður er þetta?

Í glysrokköldunni sem gekk yfir heiminn snemma á áttunda áratugnum var breska bandið The Sweet (eða einfaldlega Sweet, eins og það var oftast kallað) framarlega í flokki. Naut almennrar lýðhylli beggja vegna Atlantsála og kom hvorki fleiri né færri en þrettán lögum á topp 20 í Bretlandi. Má þar nefna Wig-Wam Bam, Block Buster!, The Ballroom Blitz, Teenage Rampage og Fox on the Run.

Sweet var stofnuð í Lundúnum árið 1968 af söngvaranaum Brian Connolly og trymblinum Mick Tucker og skömmu síðar bættist bassaleikarinn Steve Priest í hópinn. Hvorki gekk né rak til að byrja með, ýmsir gítarleikarar voru prófaðir og lög gefin út án þess að þau kæmu fram á skjálftamælum. Það var ekki fyrr en gítarleikarinn Andy Scott, sem leikið hafði með bítilbróðurnum Mike McCartney, gekk til liðs við Sweet sumarið 1970 og tekið var upp samstarf við lagahöfundana Nicky Chinn og Mike Chapman og upptökustjórann Phil Wainman að hjólin fóru að snúast. Steve Priest getur þess raunar í endurminningum sínum að þeim hafi litist rétt mátulega á Scott, sem mætti illa tilhafður í áheyrnarprufuna og byrjaði á því að sprengja öryggið í magnaranum sínum. En síðan byrjaði hann að spila og málið var dautt.

Kúlutyggjórokk

Til að byrja með var tónlistin létt rokk sem á þeim tíma var gjarnan kennt við kúlutyggjó og Sweet lagði allt í sölurnar til að toppa bönd á borð við Queen, Slade og T. Rex þegar kom að klæðaburði á sviði. Glysinu var þyrlað upp. Chinn og Chapman vildu ólmir keyra á þeirri ímynd en Sweet-liðar voru aldrei sáttir við hana. Að því kom að leiðir skildu og um miðjan áttunda áratuginn fór Sweet að aðhyllast harðara rokksánd í anda átrúnaðargoða sinna, The Who. Og að semja lögin sjálfir. Fyrst um sinn kom það ekki niður á vinsældum sveitarinnar en er leið á áratuginn fjaraði þó hratt undan Sweet.

Andy Scott hefur engu gleymt og túrar grimmt með sitt Sweet.

Í því sambandi vann hegðun Connollys söngvara ekki með bandinu en hann þróaði snemma með sér alkóhólisma. Við upptökur á plötunni Sweet Fanny Adams árið 1974 þurftu Priest og Scott að leiða sönginn í nokkrum lögum, þar sem Connolly gat ekki beitt sér að fullu eftir að hafa slasast á hálsi í áflogum.

Stöðugt seig á ógæfuhliðina og eftir að Connolly dó áfengisdauða á miðjum tónleikum í Bandaríkjunum árið 1978 var ljóst hvert stefndi. Hinir þrír létu þó engan bilbug á sér finna og kláruðu giggið eftir að Connolly hafði verið borinn af sviði.

Connolly fékk lokatækifæri við upptökur á plötunni Cut Above the Rest árið 1979 en söngur hans stóðst ekki kröfur og hann yfirgaf bandið áður en platan kom út.
Hinir héldu áfram sem tríó og gáfu út tvær plötur í viðbót en Sweet var aðeins skugginn af sjálfri sér. Bandið lagði loks upp laupana árið 1982.

Þekkti ekki söngvarann

Menn reyndu fyrir sér einir síns liðs en án teljandi árangurs. Hver í sínu lagi voru menn ekkert sérstaklega „sweet“. Mike Chapman, gamli lagahöfundurinn þeirra, náði þeim reyndar öllum saman árið 1988 með mögulega endurkomu í huga. Þau áform voru andvana fædd en Chapman bar ekki einu sinni kennsl á Connolly á flugvellinum í Los Angeles, þangað sem mannskapnum var stefnt, svo grátt hafði Bakkus leikið hann. „Hvaða gamli maður er þetta með ykkur?“ á hann að hafa spurt.

Connolly sálaðist árið 1997 og var banamein hans ýmsir kvillar af völdum ofneyslu áfengis. Flest líffæri voru hætt að starfa sem skyldi og hvert hjartaáfallið rak annað. Hann var 51 árs gamall.

Fimm árum síðar féll Tucker í valinn eftir baráttu við hvítblæði.

Ekki er víst að öllum sé það ljóst en Sweet hefur starfað í ýmsum myndum frá árinu 1985. Fyrst setti Brian Connolly sína útgáfu af bandinu saman og starfrækti hana undir nafninu New Sweet til dauðadags.

Andy Scott mátti ekki vera minni maður og stofnaði sína útgáfu ári síðar, Andy Scott’s Sweet, ásamt Tucker og fleirum, meðal annarra Paul Day, sem var fyrsti söngvari Iron Maiden. Nei, ekki Paul Di’Anno, heldur Paul Day. Hefur sú útgáfa starfað fram á þennan dag, mestanpart í Evrópu.

Ljótt er að skilja Ameríku út undan, þannig að Steve Priest, sem lengi búið hefur þar, hlóð í enn eina útgáfuna, Steve Priest’s Sweet, fyrir áratug og starfar hún enn. Túrar mest um Bandaríkin og Kanada.

Scott er 69 ára en Priest sjötugur.

Sweet hafði víðtæk áhrif á önnur bönd, ekki síst seinni bylgjuna í glysrokkinu á níunda áratugnum. Þannig hefur Íslandsvinurinn W. Axl Rose tilgreint þá sem eitt af sínum uppáhaldsböndum á uppvaxtarárunum.

Og lögin lifa, meðal annars með hjálp vinsælla bíómynda. Þannig heyrðist The Ballroom Blitz í stiklunni fyrir Suicide Squad árið 2016 og sama ár var Fox on the Run notað í stiklunni fyrir Guardians of the Galaxy Vol. 2.

Rándýrt. Og dísætt.

Greinin er hluti af greinaflokknum „Hvað varð um?“ í Sunnudagsblaði Morgunblaðsins.