„Við erum gleðigellur og lellur“

Hljómsveitaræfingar eru fyrst og fremst gleðistundir. Við fáum okkur eitt vínglas í upphafi hverrar æfingar en svo tekur spilerí yfir af slíkum krafti að fæstar ná að klára úr þessu eina glasi. Við ætluðum upphaflega að hittast annað slagið en það var svo gaman hjá okkur að nú verðum við að hittast vikulega. Þegar við byrjuðum að spila fylltumst við af hamingju sem við höfðum saknað, við vissum bara ekki af því,“ segja Ukulellurnar sem voru alveg spriklandi sprækar þegar blaðamann bar að garði á æfingu hjá þeim. Ukulellur eru 13 konur sem skipa hljómsveit þar sem allar utan ein spila á ukulele og þar af ein á ukulele-bassa. Sú þrettánda er hrynsveitarmanneskja og skekur hristur.

„Hugmyndin kviknaði þegar Hinsegin kórinn, sem við erum allar í, fór til München á kóramót síðastliðið vor. Þar hittu Guðrún Jarþrúður Baldvinsdóttir og Hildur Heimisdóttir ástralskar konur sem sögðust vera í ukulele-bandi heima í Ástralíu. Þá fór allt af stað,“ segir Ragnhildur Sverrisdóttir og Hildur bætir við að þær Guðrún hafi strax fjárfest í ukulele þegar þær komu heim til Íslands og sent með hraði svohljóðandi skilaboð til Susan Nicholls í Ástralíu:

„Nú eigum við ukulele.“

„Við fengum svar um hæl: „Þá vantar ykkur aðeins hljómsveit.“

Við komumst að því að Ukulellur væri of gott nafn á hljómsveit sem að mestu er skipuð lesbíum til að sleppa því að stofna slíka. Svo við óðum í verkið. Hún Susan í Ástralíu er að sjálfsögðu í hljómsveitinni okkar en mætir fjarlægðar vegna illa á æfingar. Hún er öflugur stuðningsaðili og er óþreytandi að senda okkur ýmsar ábendingar,“ segir Hildur og bætir við að ukulelehljómsveit Susan í Ástralíu sé vinaband íslensku Ukulellanna. „Ég er í daglegu sambandi við Susan og Ukulellur stefna að sjálfsögðu á Ástralíuferð.“

Alveg bannað að tala sig niður

Ukulellur eru vinkonuhópur á aldursbilinu 30 til 70 ára og þær segjast eiga saman alls konar fortíð, samtíð og nútíð. „Sumar okkar hafa þekkst alveg síðan í barnaskóla, aðrar kynntust síðar á lífsleiðinni og öll þessi vinabönd flæktust svona saman í Hinsegin kórnum. Hér er fullkomið jafnræði og enginn stjórnandi; við skiptumst á að ver'ann, og sú sem er'ann í það skiptið ræður öllu í því lagi sem verið er að æfa. Það eru örfáar ófrávíkjanlegar reglur hjá Ukulellum, sú fyrsta er að það er bannað að tala sig niður, hvað þá aðra hljómsveitarfélaga. Þetta er mikilvægasta reglan,“ segir Hildur og Guðrún tekur undir það og segir Ukulellur vera uppbyggingarband en ekki niðurrifs.

„Við erum gleðigellur og lellur. Ef heimspeki Ukulellanna kemst til skila út í samfélagið þá er hún afar mannbætandi og heimsbætandi,“ segir Hildur og bætir við að engin þeirra hafi kunnað á ukelele þegar þær fóru af stað í júlí, en boltinn hafi rúllað hratt síðan þá. „Ég fékk hringingu þar sem mér var tilkynnt að ég væri komin í hljómsveit og ætti að fara í bláu búðina við Klapparstíg og kaupa mér ukulele,“ segir Ragnhildur, sem hlýddi möglunarlaust. Þóra keypti sitt ukulele fimm mínútum fyrir fyrstu æfingu og var þá þegar búin að redda giggi sem átti að vera tíu dögum síðar.

„Þá slógum við í klárinn, sömdum texta með hraði og áður en við vissum af var þetta orðið að lífsstíl hjá okkur. Í þessu fyrsta giggi, sem var í stórafmæli hjá eiginkonu einnar Ukulellunnar, eignuðumst við strax aðdáanda, Felix Bergsson, sem póstaði um hæl myndbandi af okkur að spila og í framhaldinu vorum við kallaðar í útvarpsviðtal þar sem við spiluðum og sungum í beinni. Við komum fljótt fram í öðru stórafmæli, að þessu sinni hjá einni okkar, en þá vorum við búnar að koma þrisvar fram en aðeins haft fjórar æfingar,“ segja Ukulellur og skellihlæja.

„Við höfum komið fram hjá einum pólitískum flokki og líka hjá Samtökunum og við eigum bókað eitt febrúargigg. Síðan verða pop-up-tónleikar með okkur 29. mars hjá Pink Iceland. Það er magnað hversu frægar við erum orðnar á Íslandi og auk þess heimsfrægar í Ástralíu, en þó hafa fáir heyrt í okkur. Þetta er dulúð Ukulellanna.“

Stela frá Jónasi ef þarf

Ukulellur frumsemja nær alltaf texta við lögin sem þær syngja.

„Fyrst þegar við kunnum aðeins að spila eitt lag á hljóðfærin okkar, þá sömdum við bara nýjan texta við það eina lag við hvert tilefni, hvort sem það voru afmæli eða jól. En nú erum við orðnar svo forframaðar að við tökum hvaða lag sem er og semjum nýjan texta við, til dæmis þorralagið okkar þar sem segir frá hundslappadrífu, hraglanda og hríðarbyl. Við látum okkur annt um íslenska tungu og leggjum okkur fram um að hafa málfar vandað í okkar söngtextum, stelum frá Jónasi Hallgrímssyni ef þurfa þykir,“ segir Ragnhildur en þær Hildur sjá að mestu um textasmíðina. Ragnhildur segir Hildi semja textana á labbi, þegar hún gengur til vinnu á morgnana.

„Ég sem svo á móti henni, við köstum þessu á milli okkar.“ Hildur segir regluna vera þá að textarnir séu meira og minna samdir í samvinnu, en sjálf nýtur hún oft góðs af samstarfi við Guðrúnu konu sína.

„Því þegar verið er að semja þvælu þá þurfa að vera viðhlæjendur, svo það verður að vera einhvers konar samstarf. Það má hafa skoðun á því sem fram kemur í textunum og jafnvel koma með breytingartillögur, en sá sem semur textann ræður hvort hann tekur mark á slíkum tillögum,“ segir Hildur.

Ukulellur eru með samnefnda fésbókarsíðu þar sem þær taka öllum lækum fagnandi.

Ukulellur á æfingu. Lengst t.v. er Hanna María Karlsdóttir og við hlið hennar og áfram t.v. í aftari röð Anna Jóhannsdóttir, Elísabet Thoroddsen, Þóra Björk Smith, Herdís Eiríksdóttir, Eva Lind Weywadt Oliversdóttir og Margrét Grétarsdóttir. Fremri röð f.v. Guðrún Jarþrúður Baldvinsdóttir, Margrét Ágústa Þorvaldsdóttir, Helga Margrét Marzellíusardóttir, Ragnhildur Sverrisdóttir, Hugrún Ósk Bjarnadóttir og Hildur Heimisdóttir. Árni Sæberg