„Sú staðreynd að ég er aftur barnshafandi hefur vakið upp minningar frá þessum dramatíska tíma,“ skrifar Ragnhildur Ágústsdóttir, fyrrverandi forstjóri Tals, í grein á Kjarnanum um kynbundið ofbeldi sem hún varð fyrir í starfi sínu árið 2009. „Ég var lengi vel hrædd við þessa menn og óttaðist hvaða afleiðingar það gæti haft í för með sér fyrir mig og mína fjölskyldu ef ég greindi frá málavöxtum.“
Í greininni fjallar hún um það þegar karlmenn lokuðu hana inni í fundarbergi, meinuðu henni útgöngu og þvinguðu hana til að skrifa undir samning. Ragnhildur var barnshafandi á þessum tíma.
Ragnhildur lýsir því að vorið 2008 hafi verið gerðar breytingar í fyrirtæki sem hún hafði stýrt í nokkur ár og það sameinast öðru félagi. Í hinu sameinaða félagi sat hún í framkvæmdastjórn undir forystu nýs forstjóra. „Í fyrstu var ég spennt fyrir starfinu en smám saman fóru að renna á mig tvær grímur, m.a. þar sem ég fór að sjá nýjar hliðar á hinum annars geðþekka forstjóra,“ skrifar Ragnhildur.
Í desember komst hún að því að hún væri ólétt, þá 28 ára gömul. Hún fann fyrir mikilli ógleði og ætlaði sér að hvíla sig sem mest yfir jólin. „Jólin reyndust þó allt annað en róleg þetta árið,“ skrifar hún í grein sinni á Kjarnanum.
Að kvöldi laugardagsins 27. desember fékk hún símtal frá stjórnarformanni félagsins þar sem hún var beðin að koma á fund með meirihluta stjórnar morguninn eftir. Var hún beðin um að halda símtalinu og fundinum leyndum. Á fundinum fékk hún að vita að kominn væri upp alvarlegur trúnaðarbrestur milli meirihluta stjórnar og forstjóra og að til stæði að víkja honum úr starfi. Var Ragnhildur beðin að stíga inn í starf forstjóra í hans stað. „Á þessum tímapunkti þótti mér rétt að greina frá því að ég væri gengin 7 vikur og gefa þeim færi á að draga boðið til baka. Eftir andartaksumhugsun héldu þau bóninni til streitu og eftir að hafa ráðfært mig við manninn minn og fjölskyldu þáði ég boðið.“
Mánudaginn 29. desember mæti hún til vinnu vitandi hvað væri í vændum. Í lok dags var búið að kynna hana sem nýjan forstjóra. „Ég gleymi þó aldrei fyrsta fundinum sem ég átti með allri stjórninni þar sem ég hitti í fyrsta sinn fulltrúa minnihlutaeiganda, þekktan kaupsýslumann. Þar sem við sátum tvö ein við fundarborðið andspænis hvort öðru meðan aðrir fundarmenn sóttu sér kaffibolla, hallaði hann sér yfir borðið og sagði við mig í hálfum hljóðum: „Þú hefur ekki hugmynd um hvað þú ert búin að koma þér út í stelpa“. Mér krossbrá en svaraði eins æðruleysislega og ég gat: „Nei, sennilega er það rétt hjá þér.“.“
Ragnhildur lýsir því svo hvernig harkalegar deilur á vettvangi fjölmiðla hófust milli minnihluta stjórnar, sem var forstjóranum fyrrverandi hliðhollur, og meirihluta stjórnar. Hafi hún reynt að bera klæði á vopnin en hafði ekki erindi sem erfiði.
Í lok janúar úrskurðaði Samkeppniseftirlitið að til bráðabirgða skyldu fulltrúar meirihluta stjórnar víkja og í þeirra stað skyldu tveir óháðir aðilar skipaðir í stjórn. Í kjölfarið fékk Ragnhildur tvö nafnlaus hótunarbréf í pósti heim til sín þar sem hún var vöruð við því að beita sér eða taka afgerandi ákvarðanir í starfi forstjóra.
Ragnhildur lýsir svo alvarlegu atviki sem átti sér stað með þessum orðum:
„Dag einn í lok febrúar gengu tveir menn inn á skrifstofu til mín og óskuðu eftir að ég settist inn í fundarherbergi með þeim. Um var að ræða fyrrnefndan fulltrúa minnihluta stjórnar, sem hafði varað mig svo óhugnanlega við á okkar fyrsta fundi í lok desember. Með honum í för var virtur hæstaréttarlögmaður. Ég beindi þeim inn í fundarherbergið við hliðina, herbergi þar sem einn veggurinn var úr gleri og þakinn mattri filmu um miðbikið til að hindra að hægt væri að sjá hvað fram færi á fundum.
Ég var ekki fyrr komin inn í herbergið en að hurðinni var lokað á eftir mér og lagt fyrir mig plagg sem mér var gert að lesa. Ég settist tortryggin niður og las fyrstu línurnar en spurði svo hvað væri eiginlega um að vera. Þá tók hæstaréttarlögmaðurinn umbúðalaust til máls og greindi frá því að um væri að ræða brottvikningu úr starfi þar sem ráðning mín í starf forstjóra hafi verið ólögmæt og að ég þurfi að kvitta undir plaggið. Ég tók upp farsímann til að hringja í lögfræðinginn minn sem ég hafði ráðfært mig við varðandi mína stöðu nokkrum vikum áður. Ég náði sambandi við skiptiborðið, kynnti mig og bað um samband og skömmu síðar svaraði lögfræðingurinn með nafni en þá slitnaði sambandið. Ég hringdi strax aftur en heyrði þá rödd svara „Lokað hefur verið fyrir þetta símanúmer“.
Vitandi hvernig fjarskiptageirinn virkaði leit ég vantrúuð á þá félaga sem enn voru standandi og spurði: „Létuð þið loka fyrir símanúmerið mitt?“ Þegar þeir svöruðu ekki stóð ég upp og sagði „Ég ætla að fara inn á skrifstofu og hringja í lögfræðinginn minn“. Þá steig hæstaréttarlögmaðurinn ákveðið fyrir dyrnar og í sömu andrá sneri fulltrúi minnihlutaeiganda sér að mér og ýtti mér ákveðið niður í sætið og sagði: „Þú ferð ekki út úr þessu herbergi fyrr en þú ert búin að skrifa undir þetta plagg.“
Þarna hætti mér að standa á sama og ég fann hvernig hjartað byrjaði að hamast í brjósti mér. Þarna sat ég, gengin rétt um fjóra mánuði á leið (eitthvað sem fulltrúi minnihlutaeiganda vissi vel af), skíthrædd um sjálfa mig og ófætt barnið, hugsandi um hótunarbréfin sem mér höfðu borist í pósti og reyndi eftir fremsta megni að halda kúlinu.
Ég reyndi aftur að standa upp en þegar mér var aftur ýtt af festu niður í sætið reyndi ég að höfða til skynsemi þeirra og segja „Þið getið ekki bannað mér að tala við lögfræðinginn minn. Og þið getið alls ekki haldið mér hérna inni og lokað fyrir símanúmerið mitt“. Þeir hins vegar högguðust ekki og þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir til að tala um fyrir þeim endaði þetta með því að ég sat þarna hálffrosin og reyndi að lesa í gegnum skjalið til að skilja hvað í því stóð. Það tók óratíma enda átti ég bágt með að hugsa rökrétt og þurfti að endurlesa sömu setningarnar aftur og aftur til að ná innihaldi þeirra. Að því loknu reyndi ég aftur að tala um fyrir þeim og útskýra að það væri ekki nokkur leið að ég myndi skrifa undir þetta fjarstæðukennda plagg en án árangurs.“
Ragnhildur telur að þetta hafi varað í 60-90 mínútur en sér hafi fundist hún sitja þarna klukkustundum saman. „Að endingu skrifaði ég undir plaggið en bætti við fyrirvara um að skjalið stæðist lög og reglur. Að því loknu fékk ég að standa upp og yfirgefa herbergið. Á þessu augnabliki komst það eitt að hjá mér að leggja á flótta frá þessum mönnum og þessum hræðilegu aðstæðum og því gekk ég rakleiðis stystu leið leið út úr húsinu án þess að sækja yfirhöfnina mína eða veskið mitt.“
Hún fór rakleiðis á fund hjá lögfræðingi sínum og þaðan í hans fylgd á lögreglustöðina til að gefa skýrslu. Þar lagði hún fram formlega kæru um frelsissviptingu á hendur mönnunum tveimur. „Lögreglumaðurinn sem tók af mér skýrsluna sýndi mikla hluttekningu en setti þó um leið þann varnagla að sjaldnast færu frelsissviptingarmál fyrir dómstóla – nema þá helst í mansalsmálum.“
Ragnhildur segir að málið hafi spurst út og næstu daga hafi hún verið umsetin fjölmiðlamönnum. Hún hafi farið að ráðum lögfræðings síns og neitað að tjá sig. Þar sem um orðróm var að ræða var lítið fjallað um málið í fjölmiðlum. „Sjálf trúi ég því að það hafi verið fulltrúar meirihluta stjórnar sem hafi lekið upplýsingum út um atvikið, vafalaust til að koma höggi á minnihlutaeigendur.“
Nokkrum dögum síðar hringdi hæstaréttarlögmaðurinn áðurnefndi í farsímann hennar. „Vildi hann meina að um tóman misskilning væri að ræða og að þetta hefði nú alls ekki verið nein valdbeiting – hvað þá frelsissvipting – og hvort ég vildi nú ekki draga kæruna til baka. Með hjartað í buxunum sagði ég honum að það kæmi ekki til greina, að það væri samdóma álit mín og lögfræðingsins míns að þetta hefði verið gróft brot og bað hann vinsamlegast um að hafa ekki samband við mig aftur. Ég frétti síðar að lögreglan hefði látið málið niður falla.“
Fleira átti eftir að koma upp úr kafinu. Ragnhildur komst að því að forstjórinn fyrrverandi hefði boðað til starfsmannafundar, áður en atvikið átti sér stað í fundarherberginu. Hann hafði tilkynnt starfsfólki að hún hefði látið af störfum og að hann væri aftur tekinn við.
„Til að gera langa sögu stutta þá sat forstjórinn sem fastast í sínum stól næstu 18 mánuðina eða svo,“ skrifar Ragnhildur. „Þegar hann lét af störfum fór hann aftur í bankageirann og vann þar sem stjórnandi um nokkurra mánaða skeið þar til hann var settur í leyfi eftir að upp komu ásakanir um kynferðislega áreitni gagnvart nokkrum kvenkyns starfsmönnum bankans.“
Í júlí árið 2015 var hann svo ráðinn sem forstjóri opinberrar stofnunar. „Ég hef álasað sjálfa mig fyrir að hafa þagað yfir málinu. Að hafa ekki sagt frá og þar með lagt mitt á vogarskálarnar til að forða því að menn af þessu tagi kæmust í áhrifastöður. Að hafa með þögninni stefnt öðrum konum í hættu. En ekki lengur. Tími þagnarinnar er liðinn. Við verðum, sem þjóðfélag, að rísa upp gegn kúltúr sem lætur einstaklinga halda að þeir geti traðkað yfir annað fólk á skítugum skónum. Við verðum, sem þjóð, að krefjast þess að virðing sé borin fyrir öllum og standa vörð um þá hugsjón.“